Σκορπίσανε για πάντα τα φιλιά μας, στου άνεμου τους αδιάβατους δρόμους που κανείς θνητός δεν τόλμησε να ονειρευτεί. Μα ήταν τόσο γλυκιά η πλάνη που στο κλάμα μας έσταζε μέλι αντί για δάκρυα. Και τα σωθικά μας φώναζαν “ζήτω το φως, ζήτω το φως”. Αλλά αυτό δεν ήταν...
Ίσως δεν φανείς ποτέ μπροστά μου. Όπως το φεγγάρι τον Αύγουστο θα κουλουριάσω την ψυχή μου και θα κλάψω γι’αυτό που θα μπορούσα να έχω, αλλά δεν είναι μοιραίο να ζήσω. Σταυρώνω τα χέρια και κάνω τα παραμιλιτά προσευχές μήπως καλοπιάσω τον έρωτα. Αλλα πού, καταδέχεται...
Κορώνα στα χέρια κρατούσες. Κάτι γύρευες να βρεις, κάτι ήθελες να απαντήσεις. Μα μέσα στην βουή της καταιγίδας οι άνθρωποι δεν σηκώνουν το κεφάλι για να δουν τον Θεό που στέκει μπροστά τους σαν ζητιάνος πληγωμένος από τον κόσμο. Πάρε το στέμμα και φόρεσέ το στα μαλλιά...
Το ήξερα πως θα έρθεις. Σε περίμενα καιρό. Λουσμένος με το φως του φεγγαριού και με τα αστέρια μπλεγμένα στα πυρόξανθα μαλλιά σου. Το ήξερα όταν σε πρωτοείδα και κάτι μέσα μου σκίρτησε. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου χόρευαν ανεξέλεγκτα και το δέρμα μου ηλεκτρίστηκε...
Κάθομαι στην αυλή και παρατηρώ τα πανύψηλα πράσινα κλωνάρια των λουλουδιών που καλύπτουν με το σώμα τους τους τοίχους του σπιτιού. Καταβροχθίζουν με τα χρώματά τους τα τραπεζάκια που βρίσκονται έξω και κοσμούν τις καρέκλες με το δικό τους μοναδικό γούστο. Τα κάγκελα...
Και ήταν καλοκαίρι. Και ο ήλιος έλαμπε σαν μαργαριτάρι πάνω σε θαλάσσιο πέπλο. Και ήταν στην Ελλάδα, όχι σε κάποια «τριτοκοσμική» χώρα. Και ήταν σε νησί, εκεί που ξεκινούν οι πιο όμορφες ιστορίες. Μα αυτή η ιστορία ήταν τραγωδία. Και ήταν εποχή για διακοπές,...
«Το να πεθαίνεις είναι μια τέχνη σαν όλες τις άλλες. Την κάνω εξαιρετικά καλά!» Γεννημένη στις 27 Οκτωβρίου του 1932 στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης ήταν μια ανήσυχη και ταλαντούχα ποιήτρια, αφού από πολύ νεαρή ηλικία (8 ετών) εξέδωσε το πρώτο της ποίημα. Την ίδια...
Περπάτα στη χρυσή αμμουδιά που είναι γεμάτη κοχύλια και βότσαλα. Νιώσε το νερό να φιλάει τα πόδια σου θέλοντας να αγγίξει την ψυχή σου. Κοίτα τον ήλιο κατάματα, χωρίς να φοβηθείς το φως του. Δες τον ουρανό να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια της θάλασσας και τα σύννεφα να...
Καλημέρα Ρατσιστή! Είπες το «αλλά» σου σήμερα; Ποιόν έδειξες δηκτικά με τον δείκτη σου; Σε ποιόν την πλάτη γύρισες; Καλημέρα Μισογύνη! Σήκωσες το χέρι ήμερα; Άφησες μώλωπες σ’ εκείνη; Την δειλία σου την μύρισες; Καλημέρα Ομοφοβικέ! Σου επιτέθηκε κάποιο τακούνι εχθές;...
Μια στιγμή αιωνιότητας Κάθε στιγμή που συγχωρούμε τους εαυτούς μας. Υπήρξαμε προδότες και τσαρλατάνοι. Σε όλα τα ραγισμένα προσωπεία που ξεχαρβαλώναμε ατόφιο έφεγγε μέσα τους το πραγματικό όνομά...
Εδώ στους γαλάζιους κάμπους, με την απεραντοσύνη σκληρό τσιφλικά τίποτα δεν είναι η ψυχή μου. Ένα ξεροκόμματο γης πανιασμένο από τη θάλασσα.
Σκηνοθετώ την ζωή μου ως το τελευταίο λεπτό. Γιατί οι αυτοσχεδιασμοί με ρήμαξαν. Και αν ελεύθερα δεν πράττω και έχω καλοκουρδισμένα λόγια και κινήσεις να με συντηρούν είναι γιατί οι αιμοδιψείς θεατές και κριτικοί δεν ήταν παρά μονάχα τα δικά μου...
Μάτια όμορφα, θαρμένα από τα τόσα κύματα, πείτε μου, πώς το φως σας δεν χάνεται; Πώς γίνεται η βροχή να μην σβήνει την φλόγα και πώς η φλόγα δεν σας καίει την ζωή. Έχω έναν φίλο, παλιό θαλασσοπόρο, χρόνια αρμενιστής των άστρων, θα τον ρωτήσω να μου πει για τους...
Σκορπίσανε για πάντα τα φιλιά μας, στου άνεμου τους αδιάβατους δρόμους που κανείς θνητός δεν τόλμησε να ονειρευτεί. Μα ήταν τόσο γλυκιά η πλάνη που στο κλάμα μας έσταζε μέλι αντί για δάκρυα. Και τα σωθικά μας φώναζαν “ζήτω το φως, ζήτω το φως”. Αλλά αυτό δεν ήταν...
Ίσως δεν φανείς ποτέ μπροστά μου. Όπως το φεγγάρι τον Αύγουστο θα κουλουριάσω την ψυχή μου και θα κλάψω γι’αυτό που θα μπορούσα να έχω, αλλά δεν είναι μοιραίο να ζήσω. Σταυρώνω τα χέρια και κάνω τα παραμιλιτά προσευχές μήπως καλοπιάσω τον έρωτα. Αλλα πού, καταδέχεται...
Κορώνα στα χέρια κρατούσες. Κάτι γύρευες να βρεις, κάτι ήθελες να απαντήσεις. Μα μέσα στην βουή της καταιγίδας οι άνθρωποι δεν σηκώνουν το κεφάλι για να δουν τον Θεό που στέκει μπροστά τους σαν ζητιάνος πληγωμένος από τον κόσμο. Πάρε το στέμμα και φόρεσέ το στα μαλλιά...
Το ήξερα πως θα έρθεις. Σε περίμενα καιρό. Λουσμένος με το φως του φεγγαριού και με τα αστέρια μπλεγμένα στα πυρόξανθα μαλλιά σου. Το ήξερα όταν σε πρωτοείδα και κάτι μέσα μου σκίρτησε. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου χόρευαν ανεξέλεγκτα και το δέρμα μου ηλεκτρίστηκε...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.