«Το να πεθαίνεις είναι μια τέχνη σαν όλες τις άλλες. Την κάνω εξαιρετικά καλά!»
Γεννημένη στις 27 Οκτωβρίου του 1932 στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης ήταν μια ανήσυχη και ταλαντούχα ποιήτρια, αφού από πολύ νεαρή ηλικία (8 ετών) εξέδωσε το πρώτο της ποίημα. Την ίδια περίοδο χάνει τον πατέρα της και παρά την απώλεια αυτή που της στοίχισε συνεχίζει την προσπάθειά της να εκδώσει τα έργα της. Τα τελευταία εμποτισμένα με πόνο, πίκρα και θάνατο φανερώνουν και τη σοβαρή διπολική διαταραχή από την οποία έπασχε κατά την ενηλικίωσή της. Αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει για πρώτη φορά όντας στα τελευταία χρόνια των σπουδών της, εμπειρία που αργότερα κατάφερε να απεικονίσει στο μυθιστόρημά της «The Bell Jar» (ελλ. Ο Γυάλινος Κώδων), το οποίο θεωρήθηκε ημι-αυτοβιογραφικό.
Η κατάστασή της την οδήγησε σε ψυχιατρικό ίδρυμα, ωστόσο οι διακρίσεις της από το Κολέγιο Σμιθ το 1955 έδειξαν πως σιγά σιγά η ίδια έβρισκε ξανά τον εαυτό της και κερδίζοντας μια υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ ήταν δεδομένο πλέον πως πατούσε επιτέλους στα πόδια της. Συνέχιζε να γράφει και να εκδίδει τα ποιήματά της, ώσπου παντρεύτηκε τον Άγγλο και εξίσου ποιητή Τεντ Χιουζ, τον οποίο γνώρισε στο Κέμπριτζ.
Έτοιμη να γίνει μητέρα αναμένοντας το πρώτο τους παιδί απέβαλε το 1961, κάτι που της κόστισε πολύ, όπως είναι εμφανές και σε αρκετά έργα της. Ο γάμος της με τον Τεντ άρχισε να παρουσιάζει προβλήματα ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν εκ πρώτης όψεως. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε πως πίσω από όλο αυτό καραδοκούσε η απάνθρωπη φύση του άντρα της, ο οποίος όπως ήρθε αργότερα και στο φως της δημοσιότητας ασκούσε πάνω της βία. Μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού της καταφέρνει να χωρίσει, καθώς ανακάλυψε άλλο ένα αγκάθι στον γάμο τους, που δεν ήταν άλλο από την απιστία του συζύγου της.
Η Σύλβια επέστρεψε με τα δυο παιδιά της από το Ντέβον στο Λονδίνο όπου και αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της, η οποία ήταν γεμάτη πόνο και κατάθλιψη. Έτσι αφού ετοίμασε πρώτα φαγητό για τα παιδιά της και τα έβαλε να φάνε αποφασίζει να ανοίξει το φούρνο της κουζίνας και να αυτοκτονήσει εισπνέοντας μονοξείδιο του άνθρακα. Είναι θαμμένη στο νεκροταφείο στο Χεπτονστάλλ, το οποίο βρίσκεται στο Γουέστ Γιορκσάιρ.
Τα όσα έγιναν γνωστά μετά τον θάνατό της πέρα από το γεγονός ότι είναι κρυμμένα στα ποιήματά της είναι επιβεβαιωμένα και από την ίδια καθηγήτρια Ψυχιατρικής, η οποία είχε αναλάβει προσωπικά την περίπτωσή της. Υποστήριξε πως ο άντρας της Σύλβια είχε πει πολλές φορές πως θέλει να τη δει νεκρή και σε μία επιστολή της προς την καθηγήτρια αναφέρει η ίδια ρητά πως δύο μέρες πριν την αποβολή της την ξυλοκόπησε άσχημα, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την διακοπή της κύησης. Η βαναυσότητα όμως αυτού του ανθρώπου (αν μπορεί να αποκαλεστεί έτσι) δε σταμάτησε εκεί, καθώς στη συνέχεια ήταν αυτός ο οποίος διαχειρίστηκε την προσωπική λογοτεχνική περιουσία του αδικοχαμένου «αγγέλου».
Η Σύλβια Πλαθ έγινε διάσημη ιδιαίτερα μετά τον θάνατό της με την έκδοση της ποιητικής της συλλογής «Άριελ», για την οποία η κόρη της Φρίντα Χιουζ την εξυμνεί λέγοντας τα εξής: “Νομίζω ότι η μητέρα μου ήταν εκπληκτική στη δουλειά της και γενναία στην προσπάθειά της να πολεμήσει την κατάθλιψη που την καταδίωκε σε όλη της τη ζωή. Χρησιμοποίησε κάθε συναισθηματική εμπειρία σαν να ήταν ένα κομμάτι ύφασμα από το οποίο μπορούσε να φτιαχτεί ένα υπέροχο φόρεμα δεν σπατάλησε τίποτα απ’ όσα είχε αισθανθεί κι όταν πήρε τον έλεγχο αυτών των θυελλωδών συναισθημάτων, μπόρεσε να συμπυκνώσει και να κατευθύνει το απίστευτο ποιητικό της ταλέντο σε ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Και να το “Άριελ”, το μεγαλειώδες επίτευγμά της, να ταλαντεύεται όπως εκείνη ανάμεσα στην ασταθή συναισθηματική της κατάσταση και στο χείλος του γκρεμού. Η τέχνη δεν έπρεπε να εκπέσει”.
Υ.Γ: Προσωπικά έχοντας στην κατοχή μου ποιήματά της θα ήθελα να προτρέψω όποιον ενδιαφέρεται να μπει στη διαδικασία να τα ρίξει μια ματιά και πόσο μάλλον να τα διαβάσει και να προσπαθήσει να κατανοήσει τον κόσμο της υπέροχης Σύλβια Πλαθ.
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια