Κορώνα στα χέρια κρατούσες. Κάτι γύρευες να βρεις, κάτι ήθελες να απαντήσεις. Μα μέσα στην βουή της καταιγίδας οι άνθρωποι δεν σηκώνουν το κεφάλι για να δουν τον Θεό που στέκει μπροστά τους σαν ζητιάνος πληγωμένος από τον κόσμο. Πάρε το στέμμα και φόρεσέ το στα μαλλιά...
Το ήξερα πως θα έρθεις. Σε περίμενα καιρό. Λουσμένος με το φως του φεγγαριού και με τα αστέρια μπλεγμένα στα πυρόξανθα μαλλιά σου. Το ήξερα όταν σε πρωτοείδα και κάτι μέσα μου σκίρτησε. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου χόρευαν ανεξέλεγκτα και το δέρμα μου ηλεκτρίστηκε...
Κάθομαι στην αυλή και παρατηρώ τα πανύψηλα πράσινα κλωνάρια των λουλουδιών που καλύπτουν με το σώμα τους τους τοίχους του σπιτιού. Καταβροχθίζουν με τα χρώματά τους τα τραπεζάκια που βρίσκονται έξω και κοσμούν τις καρέκλες με το δικό τους μοναδικό γούστο. Τα κάγκελα...
Και ήταν καλοκαίρι. Και ο ήλιος έλαμπε σαν μαργαριτάρι πάνω σε θαλάσσιο πέπλο. Και ήταν στην Ελλάδα, όχι σε κάποια «τριτοκοσμική» χώρα. Και ήταν σε νησί, εκεί που ξεκινούν οι πιο όμορφες ιστορίες. Μα αυτή η ιστορία ήταν τραγωδία. Και ήταν εποχή για διακοπές,...
Περπάτα στη χρυσή αμμουδιά που είναι γεμάτη κοχύλια και βότσαλα. Νιώσε το νερό να φιλάει τα πόδια σου θέλοντας να αγγίξει την ψυχή σου. Κοίτα τον ήλιο κατάματα, χωρίς να φοβηθείς το φως του. Δες τον ουρανό να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια της θάλασσας και τα σύννεφα να...
Καλημέρα Ρατσιστή! Είπες το «αλλά» σου σήμερα; Ποιόν έδειξες δηκτικά με τον δείκτη σου; Σε ποιόν την πλάτη γύρισες; Καλημέρα Μισογύνη! Σήκωσες το χέρι ήμερα; Άφησες μώλωπες σ’ εκείνη; Την δειλία σου την μύρισες; Καλημέρα Ομοφοβικέ! Σου επιτέθηκε κάποιο τακούνι εχθές;...
Αν κάποτε ο χρόνος σταματούσε Η Γη θα έπαυε να γυρίζει. Η τροχιά της ίσως και να άλλαζε πορεία. Και τα υπόλοιπα ουράνια σώματα θα τη μιμούνταν. Η ατμόσφαιρα θα άρχιζε να γράφει τη δική της ιστορία. Τα σύννεφα θα σταματούσαν και αυτά το αέναο ταξίδι τους. Και τα...
Με κοιτάς στα μάτια και χαμογελάς. Σου χαμογελάω κι εγώ, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μου ζητάς να παίξουμε ένα παιχνίδι δημιουργώντας όμορφα σκηνικά και εικόνες. Πάντα μας άρεσαν τα παιχνίδια. Γινόμασταν και πάλι παιδιά με λαμπερά πρόσωπα που ανυπομονούσαν να...
Ποτέ δεν με κατάλαβαν πραγματικά. Κυρίως επειδή δε θέλησαν. Με αποκάλεσαν παράξενη, διότι η οπτική μου διέφερε από τη δική τους. Άλλη πραγματικότητα είπαν…αλλόκοτη και ξένη. Και το ξένο συνήθως απωθεί εκ πρώτης όψεως. Το δέχτηκα όμως! Ναι είμαι παράξενη, αφού πιστεύω...
Εδώ στους γαλάζιους κάμπους, με την απεραντοσύνη σκληρό τσιφλικά τίποτα δεν είναι η ψυχή μου. Ένα ξεροκόμματο γης πανιασμένο από τη θάλασσα.
Σκηνοθετώ την ζωή μου ως το τελευταίο λεπτό. Γιατί οι αυτοσχεδιασμοί με ρήμαξαν. Και αν ελεύθερα δεν πράττω και έχω καλοκουρδισμένα λόγια και κινήσεις να με συντηρούν είναι γιατί οι αιμοδιψείς θεατές και κριτικοί δεν ήταν παρά μονάχα τα δικά μου...
Μάτια όμορφα, θαρμένα από τα τόσα κύματα, πείτε μου, πώς το φως σας δεν χάνεται; Πώς γίνεται η βροχή να μην σβήνει την φλόγα και πώς η φλόγα δεν σας καίει την ζωή. Έχω έναν φίλο, παλιό θαλασσοπόρο, χρόνια αρμενιστής των άστρων, θα τον ρωτήσω να μου πει για τους...
Σκορπίσανε για πάντα τα φιλιά μας, στου άνεμου τους αδιάβατους δρόμους που κανείς θνητός δεν τόλμησε να ονειρευτεί. Μα ήταν τόσο γλυκιά η πλάνη που στο κλάμα μας έσταζε μέλι αντί για δάκρυα. Και τα σωθικά μας φώναζαν “ζήτω το φως, ζήτω το φως”. Αλλά αυτό δεν ήταν...
Ίσως δεν φανείς ποτέ μπροστά μου. Όπως το φεγγάρι τον Αύγουστο θα κουλουριάσω την ψυχή μου και θα κλάψω γι’αυτό που θα μπορούσα να έχω, αλλά δεν είναι μοιραίο να ζήσω. Σταυρώνω τα χέρια και κάνω τα παραμιλιτά προσευχές μήπως καλοπιάσω τον έρωτα. Αλλα πού, καταδέχεται...
Κορώνα στα χέρια κρατούσες. Κάτι γύρευες να βρεις, κάτι ήθελες να απαντήσεις. Μα μέσα στην βουή της καταιγίδας οι άνθρωποι δεν σηκώνουν το κεφάλι για να δουν τον Θεό που στέκει μπροστά τους σαν ζητιάνος πληγωμένος από τον κόσμο. Πάρε το στέμμα και φόρεσέ το στα μαλλιά...
Το ήξερα πως θα έρθεις. Σε περίμενα καιρό. Λουσμένος με το φως του φεγγαριού και με τα αστέρια μπλεγμένα στα πυρόξανθα μαλλιά σου. Το ήξερα όταν σε πρωτοείδα και κάτι μέσα μου σκίρτησε. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου χόρευαν ανεξέλεγκτα και το δέρμα μου ηλεκτρίστηκε...
Κάθομαι στην αυλή και παρατηρώ τα πανύψηλα πράσινα κλωνάρια των λουλουδιών που καλύπτουν με το σώμα τους τους τοίχους του σπιτιού. Καταβροχθίζουν με τα χρώματά τους τα τραπεζάκια που βρίσκονται έξω και κοσμούν τις καρέκλες με το δικό τους μοναδικό γούστο. Τα κάγκελα...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.