Δεκέμβριος 2020. Δεν είμαι άνθρωπος που συγκινείται εύκολα, αλλά ακόμα και να συγκινηθώ δεν συνηθίζω να το δείχνω. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, έξω κάνει κρύο (μερικές μέρες περισσότερο από άλλες) και βρισκόμαστε ακόμα σε καραντίνα. Εν μέσω καραντίνας είναι λογικό όλοι να περνάμε παραπάνω χρόνο μπροστά στην τηλεόραση απ’ ότι συνήθως. Και επειδή όλα τα μεγάλα κανάλια αγωνίζονται ποιο θα βγάλει τη μεγαλύτερη είδηση σχετικά με τον Covid, πράγμα που σημαίνει ότι ο αριθμός των καθημερινών δελτίων τείνει στο άπειρο, βρίσκουμε πολλές φορές τον εαυτό μας να παρακολουθεί κάποια ειδησεογραφική εκπομπή χωρίς καν να γνωρίζουμε πως βρεθήκαμε εκεί. Καθόλου παράξενο βέβαια γιατί με τα ονόματα που έχουν, αν δεν είναι τα κεντρικά δελτία, παραπέμπουν περισσότερο σε late night shows ή τουρκικά σίριαλ. Έτσι και εγώ λίγες μέρες πριν βρέθηκα να παρακολουθώ ένα ρεπορτάζ που αφορούσε τα γράμματα που στέλνουν τα παιδιά στον άγιο Βασίλη εν μέσω καραντίνας (αναρωτιέμαι αν ο Άγιος θα λάβει τα γράμματα με click away). Ήταν όλα τους πολύ λυπηρά, μα παρέμενα “βράχος”, μέχρι που είδα το τελευταίο. Το παιδί ζητούσε από τον παχουλό άγιο να του φέρει ένα παιχνίδι επειδή η μαμά του είπε ότι φέτος δεν έχει χρήματα να του πάρει. Λύγισα… και δεν συγκινούμαι εύκολα . Θα μου πείτε “τέτοιες περιπτώσεις υπήρχαν πάντα”, και θα έχετε δίκιο. Όμως φέτος τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, και δεν θα μιλήσω καν για το πόσο χειρότερη είναι η κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία, αρκεί να σκεφτούμε πόσο μεγάλη ανάγκη έχει για ένα παιχνίδι ένα μικρό παιδί που έχει παραμείνει μέσα στο σπίτι τόσο καιρό. Τόσο απλές λέξεις, που φτιάχνουν μια τόσο απλή πρόταση, που δείχνει μία τόσο απλή επιθυμία. Και όμως μου δημιούργησε τόσο σύνθετες σκέψεις. Γιατί αυτή η μαμά να μην έχει χρήματα; Γιατί αυτό το παιδί να μην πάρει παιχνίδι; Μήπως έκανα εγώ κάποιο λάθος; Μπορώ να το διορθώσω; Δυστυχώς ακόμα δεν έχω καταφέρει να απαντήσω κάποιο από τα παραπάνω ερωτήματα. Και αν τα απαντήσω τι θα γίνει; Θα πάρει αυτό το παιδί το παιχνίδι του; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν ένα πρόβλημα φτάνει να κάνει ένα παιδί να κλάψει, ένα παιδί να εναποθέσει τις ελπίδες του σε κάποιον εκτός της οικογένειας του, τότε επείγει να διορθωθεί. Δεν ξέρω αν συγκινήστε εύκολα, εγώ πάντως όχι. Όπως και να ΄χει αναρωτηθείτε μαζί μου, για αρχή, “μήπως κάναμε κάτι λάθος;”, στη συνέχεια ας συμφωνήσουμε να μη το ξανακάνουμε και τέλος ελάτε να το διορθώσουμε. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη. Και η συγκίνηση δεν είναι ανάγκη να υπάρχει.
Παιδικά χωριά SOS: https://sos-villages.gr/oikonomiki-enisxisi/
Χαμόγελο του παιδιού: https://www.hamogelo.gr/gr/el/oikonomika/
Κιβωτός του κόσμου: https://www.kivotostoukosmou.org/el/ipostirikse-mas
Γεννημένος την εικοστή τρίτη ημέρα του ενδέκατου μήνα του πρώτου χρόνου της δεύτερης χιλιετίας, γέννημα θρέμμα Γαλατσιώτης και νυν φοιτητής λογοθεραπείας στην Καλαμάτα, είμαι αποφασισμένος ότι αυτός ο κόσμος ανήκει σε όλους εμάς που δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε αλλά και να ακούσουμε.
Λάτρης της μέταλ μουσικής και των των σκυλοτετράποδων, καυστικός και ενίοτε αστείος, γράφω άλλοτε σκοτεινά και άλλοτε αισιόδοξα για όλα όσα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον.
Πλεονέκτημα και μειονέκτημα μου η υπερβολική ειλικρίνεια (σε κουραστικό επίπεδο), πολλές φορές εγωιστής και άλλες τόσες κουραστικός (όπως και τώρα )
Πάνω από όλα όμως υπεύθυνος και υπόλογος όλων των πράξεών μου
Στις φλέβες μου κυλάει Βεργίνα και φραπές
Σκοπεύω να φέρω στο μπλογκ μας αέρα επαρχίας!
~Φραπουδάμενοι προσέλθετε~
0 Σχόλια