Χτίζει ο άνθρωπος κάγκελα, για να φυλακίσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Κι όταν καταφέρει τελικά να εγκλωβιστεί, νιώθει στην αρχή υπερηφάνεια.
Όμως μετά αρχίζει και λερώνεται η καρδιά του, όπως η σκουριά γεμίζει στίγματα το τόσο λείο και καθαρό σίδερο.
Και αρχίζει ο άνθρωπος να κοιτάει γύρω του.
Και βλέπει κάποιους να σπάνε τα κάγκελα,
μα δεν ζηλεύει αυτούς, αλλά αυτούς που δείχνουν να απολαμβάνουν τον εγκλωβισμό τους.
Και αρχίζει να φοβάται ο Άνθρωπος.
Φοβάται μήπως τον γεμίσει ο πόθος να σπάσει τα κάγκελα και βρεθεί και αυτός στο σκοτάδι.
Γιατί έτσι του παρουσιάζεται η τύχη των φυγάδων.
Ο άνθρωπος φοβάται το σκοτάδι, πράγμα λογικό.
Μα δεν μπορεί να καταλάβει ότι το σκοτάδι δεν είναι επικίνδυνο μόνο όταν εμποδίζει την όραση,
αλλά είναι και όταν λερώνει την καρδιά.
Και τα κάγκελα γεννούν σκοτάδι .
Γεννημένος την εικοστή τρίτη ημέρα του ενδέκατου μήνα του πρώτου χρόνου της δεύτερης χιλιετίας, γέννημα θρέμμα Γαλατσιώτης και νυν φοιτητής λογοθεραπείας στην Καλαμάτα, είμαι αποφασισμένος ότι αυτός ο κόσμος ανήκει σε όλους εμάς που δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε αλλά και να ακούσουμε.
Λάτρης της μέταλ μουσικής και των των σκυλοτετράποδων, καυστικός και ενίοτε αστείος, γράφω άλλοτε σκοτεινά και άλλοτε αισιόδοξα για όλα όσα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον.
Πλεονέκτημα και μειονέκτημα μου η υπερβολική ειλικρίνεια (σε κουραστικό επίπεδο), πολλές φορές εγωιστής και άλλες τόσες κουραστικός (όπως και τώρα )
Πάνω από όλα όμως υπεύθυνος και υπόλογος όλων των πράξεών μου
Στις φλέβες μου κυλάει Βεργίνα και φραπές
Σκοπεύω να φέρω στο μπλογκ μας αέρα επαρχίας!
~Φραπουδάμενοι προσέλθετε~
0 Σχόλια