Αισθανόμαστε τυχεροί, ζούμε σε μία χώρα που ανήκει στον δυτικό πολιτισμό με βασικές αξίες την ελευθερία της σκέψης, του λόγου, την ελευθερία να έχουμε την δική μας πίστη και να την ορίζουμε έτσι όπως μας εκφράζει, αλλά κυρίως να μπορούμε να κάνουμε ελεύθερα τις επιλογές μας που αφορούν την προσωπική μας ζωή. Εννοείται, όπως όλοι γνωρίζουμε πως αυτές οι αξίες δεν έγιναν αυτονόητες μέσα σε μία νύχτα. Στην πράξη η κατοχύρωση των δικαιωμάτων που αφορούν την αξία της ανθρώπινης ζωής και όλων των δικαιωμάτων που την περιβάλλουν μόνο και μόνο γιατί είμαστε άνθρωποι χρειάστηκε πολλούς αγώνες και πολλούς αιώνες για να εδραιωθεί. Βέβαια, όσοι αγώνες κι αν προηγήθηκαν είναι αναγκαίο να ακούγονται συνεχώς οι φωνές εκείνες που υπερασπίζονται με σθένος το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να έχουν φωνή και να μπορούν να ακούγονται κι εκείνοι.
Είναι θλιβερό, αλλά έχει ειπωθεί αρκετές φορές, ότι εν έτη 2021 δεν μπορούμε δυστυχώς να θεωρούμε κάποια πράγματα αυτονόητα, καθώς η κοινωνία μας κουβαλώντας κατάλοιπα καιρών που έχουμε αφήσει πίσω από εμάς, καθυστερεί την ίδια της την λύτρωση χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί ότι η λύτρωση του ανθρώπου που θέλει διακαώς να ανήκει μόνο και εξ ολοκλήρου στον ίδιο του τον εαυτό, δημιουργεί ολοκληρωμένους ανθρώπους και κατ’ επέκταση ολοκληρωμένες κοινωνίες.
Μπερδευόμαστε, παραφράζουμε συνεχώς τις προτάσεις και δίνουμε στις λέξεις το δικό μας νόημα. Δεν ακούμε πραγματικά αυτό που μας λένε και μένουμε να έχουμε την δική μας άποψη χωρίς να αντιληφθούμε ότι ίσως η συμπεριφορά μας να αδικεί και να περιορίζει κάποιον συνάνθρωπό μας. Έτσι συμβαίνει και με την περίπτωση της ελευθερίας, στο όνομα της ελευθερίας του λόγου προστατεύουμε με οποιοδήποτε κόστος τη δική μας ελευθερία χωρίς να σκεφτούμε την ελευθερία των υπολοίπων. Φοράμε τα ρούχα του δικαστή και ξεκινάμε το ατελείωτο μαρτύριο μιας δίκης που δεν έχει τέλος. «Η ελευθερία σου τελειώνει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου» , μία φράση που έχουμε ακούσει πολλές φορές. Είναι δύσκολο ίσως να αντιληφθούμε εύκολα πώς η ίδια η ελευθερία να περιορίζει κάποιον άλλον και πολλές φορές να του κάνει και κακό. Μα από μόνη της η ελευθερία θα έπρεπε να είναι απέραντη, απεριόριστη, άπειρη και να περιλαμβάνει τους πάντες μέσα της χωρίς προϋποθέσεις.
Κι όμως ακριβώς επειδή είναι θέμα ελευθερίας ταυτόχρονα θα πρέπει να τίθεται και το θέμα της επιλογής. Ένας ελεύθερος άνθρωπος έχει την ελευθερία να επιλέξει με γνώμονα όμως να μην κάνει κακό στους υπόλοιπους ανθρώπους, έχει δικαίωμα να μιλήσει χωρίς να προσβάλει τους υπόλοιπους, έχει δικαίωμα να πιστέψει ή να μην πιστέψει χωρίς να υποβιβάζει το ήθος των συνομιλητών του, έχει το δικαίωμα να ζει (ή να μην ζει) χωρίς να κρίνει τις επιλογές των συνανθρώπων του.
Βλέπετε ίσως να ήταν εύκολο αν σε αυτή τη ζωή υπήρχε ένας τρόπος να κάνουμε τα πράγματα, να είχαμε και δια μαγείας το επιθυμητό αποτέλεσμα και στην τελική να ήμασταν όλοι ίδιοι. Αλλά μάλλον κανείς πραγματικά δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο, ακριβώς γιατί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πιστεύει ότι έστω και στο ελάχιστο υπάρχει αυτή η προσωπική ταυτότητα που θέλουμε να την δημιουργήσουμε από την αρχή και να την στηρίξουμε όσο γίνεται βάση της δικής μας εμπειρίας και της δικής μας διαδρομής πάνω στη ζωή. Η ελευθερία είναι αυτή η θεά που στέκεται με το άσπρο της φόρεμα και μας δίνει την ευλογία της να ακολουθήσουμε αυτό που λέει το μέσα μας, αλλά επειδή η ζωή είναι ένα ταξιδάκι με πολλούς επιβάτες και ταξιδευτές που ο καθένας έχει τον δικό του προορισμό, θα πρέπει να θυμόμαστε να τους αφήνουμε χώρο να βρουν τα πατήματα τους στην δική τους διαδρομή.
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια