Το πλοίο είναι ένα, ή το χάνεις ή το προλαβαίνεις. Ή το αφήνεις να περάσει μπροστά από τα μάτια σου ή τρέχεις μανιωδώς να ανέβεις. Φεύγει από όλα τα λιμάνια της γης. Ανεβαίνει κόσμος πολύς και διαφορετικός, άλλοι έχουν κοντινότερο και άλλοι πιο μακρύ προορισμό. Άλλοι πήραν πολλές αποσκευές, είτε επειδή τους τις ετοίμασε η οικογένειά τους, είτε επειδή τις οργάνωσαν μόνοι τους χωρίς καμία βοήθεια. Άλλοι πάλι κουβαλάνε κάτι τεράστιες βαλίτσες, φαίνονται πραγματικά οργανωμένοι, αλλά εκεί που πάνε να ανοίξουν το φερμουάρ…τι να δεις. Η αποσκευή δεν είναι γεμισμένη ούτε μέχρι την μέση. Κενό το πάνω μέρος. Δεν υπολόγισαν καλά τον χώρο μάλλον. Άλλοι πάλι, δεν έχουν καν αποσκευές μαζί τους. «Θα βρω αυτά που χρειάζομαι εκεί που θα πάω», θα τους ακούσεις να λένε στα κλεφτά στον διπλανό τους. Θα αγοράσουν με λίγα λόγια τα απαραίτητα εφόδια για το ταξίδι τους, από κάποιο νησιώτικο μαγαζάκι ή θα τα δανειστούν από κάποιον Άλλο.
Θα δεις ότι κάποιοι θα έχουν βγάλει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τους κοντινούς προορισμούς. Σαλαμίνα, Ύδρα, Πόρος και τέτοια. Θα τους δεις να φαίνονται πραγματικά ευτυχισμένοι. Δεν θα ταλαιπωρηθούν κιόλας λόγω των γνωστών δυσκολιών, ξέρεις, ταρακούνημα από τον άνεμο, ναυτία, πολλές ώρες χωρίς ύπνο. Άλλοι πάλι θα επιλέξουν έναν πιο μακρινό προορισμό, αλλά τελικά θα τα παρατήσουν στην μέση και αντί για Αμοργό θα πάνε Αίγινα. Άλλοι συνεχίζουν, ακάθεκτοι, με ένα πικρό αλλά ταυτόχρονα γλυκό χαμόγελο στα χείλη. Θα τους δεις να αγναντεύουν συχνά την θάλασσα και να απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα. Πάντα με ένα στραβό χαμόγελο στα χείλη. Μερικοί χάνουν τις αποσκευές τους. Άλλοι συνειδητοποιούν ότι κάτι ξέχασαν στο σπίτι. Άλλοι τις κρατάνε γερά, μήπως και τους τις κλέψει κανείς.
Τελικά κάπου φθάνουν όλοι. Το θέμα είναι όμως πως δεν αρέσει σε όλους ο προορισμός που διάλεξαν. Γιατί στην πορεία του ταξιδιού, αλλάξαν γνώμη, άλλαξαν και οι ίδιοι. Το ζήτημα είναι ποιοι θα έχουν το θάρρος να βγάλουν εισιτήριο επιστροφής, να ξαναδοκιμάσουν από την αρχή, με ρίσκο να μην βρουν στον εναλλακτικό προορισμό τους αυτό που αναζητούν. Κάποιοι αλλάζουν βέβαια, συνέχεια προορισμό. Από Δονούσα πάνε Σαντορίνη και από Σαντορίνη είναι ικανοί μέχρι και πέλαγος να αλλάξουν και να πάνε Κέρκυρα. Αυτούς δεν τους πιάνεις πουθενά. Είναι ανήσυχοι, απροσάρμοστοι, άτακτες και επαναστατικές ψυχές, που είναι έτοιμες να τα αναθεωρήσουν όλα κάθε στιγμή.
Ένα πλοίο είναι η ζωή και στο τέλος της κρουαζιέρας υπάρχει ο θάνατος. Τα διάφορα νησιά είναι οι επιλογές μας. Οι αποσκευές μας, η ψυχή μας, τα ελαττώματά μας, τα πάθη μας και οι χαρές μας. Τα εισιτήρια, το τίμημα των επιλογών μας. Χωρίς αυτά, είμαστε μόνοι μας, απροστάτευτοι στο απέραντο χάος της αβύσσου, στην μέση του πελάγους.
Έχω συμπληρώσει 21 έτη σε αυτόν τον κόσμο και ακόμη προσπαθώ να τον καταλάβω και γιατί όχι να τον αλλάξω. Φοιτήτρια στο τμήμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ και -λιγάκι- ρομαντική, ανακαλύπτω καινούργιες πτυχές του εαυτού μου και του κόσμου μέσω της γραφής. Εθισμένη στο μπαλέτο, τα βιβλία, τις Κυκλάδες και τον καφέ, πιστεύω ότι με το μολύβι (ή το πληκτρολόγιο) αποτυπώνω τα όνειρα και τις προσδοκίες μου, ολίγον ουτοπικά κάποιες φορές, στο χαρτί. Βασικότερος σκοπός μου, να γίνει αυτή η "ουτοπία" που ονειρευόμαστε, η καλύτερη δυνατή λύση, με όπλο την γνώση και την αλήθεια.
0 Σχόλια