Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ημέρα καθοριστική, καθώς θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για να αναδείξει τα προβλήματα και να προωθήσει τα δικαιώματα της γυναίκας. Όλα ξεκίνησαν από την μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διαδήλωναν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ήταν μία από τις πρώτες κινήσεις διεκδίκησης δικαιωμάτων από γυναίκες και μια πολύ καλή αφορμή για να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τις διεκδικήσεις του μέλλοντος, όπως είναι η ισότητα στον επαγγελματικό χώρο, το ίσο εισόδημα, η καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης και του γενικότερου σεξιστικού συστήματος που αποτελεί κατάλοιπο της πατριαρχίας, όπως επίσης και η εξάλειψη της αορατότητας της γυναίκας και η εμφάνιση των πλασμάτων αυτών στο προσκήνιο.
Ας μην ξεχνάμε πως η ισότητα δεν είναι εθελοντική, είναι υποχρεωτική για όλους. Και αυτό σημαίνει πως πρέπει να ενωθούμε όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως για να νικήσουμε αυτόν τον αμείλικτο αγώνα. Η Ισότητα των δύο φύλων δε θα έπρεπε να είναι αμελητέα ή κάτι για το οποίο πρέπει να πολεμήσουμε όπως πασχίζουμε, αλλά κάτι που θα έπρεπε ήδη να το θεωρούμε αυτονόητο και στην πράξη. Το φαινόμενο αυτό συγκεκριμένα δεν αφορά μόνο τις γυναίκες όπως είθισται να πιστεύουμε αλλά εξίσου και τους άντρες, οι οποίοι έρχονται και αυτοί σε ορισμένες περιπτώσεις αντιμέτωποι με την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Επίσης, ένα ακόμη λάθος που κάνουμε είναι ότι θεωρούμε το κίνημα του φεμινισμού ως κατ’ εξοχήν γυναικείο, το οποίο προωθεί την ανωτερότητα των γυναικών, κάτι που είναι παρωχημένο και εσφαλμένο, διότι το συγκεκριμένο κίνημα προωθεί απλώς την ίση αντιμετώπιση μεταξύ αντρών και γυναικών και ΌΧΙ την καταπάτηση των δικαιωμάτων των πρώτων. Επομένως, ο ρόλος και η κινητοποίηση των ανδρών θεωρείται εξίσου πολύ σημαντική και απαραίτητη.
Λίγα λόγια για την ιστορία του φεμινισμού
Ο φεμινισμός είναι μια συλλογή κοινωνικών θεωριών, πολιτικών κινήσεων και ηθικών φιλοσοφιών, σε μεγάλο βαθμό παρακινούμενη από ή αναφερόμενη σε εμπειρίες γυναικών, ιδιαίτερα σε σχέση με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική τους κατάσταση. Ως κοινωνικό κίνημα, ο φεμινισμός εστιάζεται κατά πολύ στον περιορισμό ή εξάλειψη της φυλετικής ανισότητας και στην προώθηση των δικαιωμάτων, των συμφερόντων και των ζητημάτων των γυναικών στην κοινωνία. Ως όρος, ο φεμινισμός δεν πρέπει να συγχέεται με τον σεξισμό επειδή αποτελούν δυο διαφορετικές έννοιες, διότι ο σεξισμός, σε αντίθεση με τον φεμινισμό, έχει ως στόχο την ανάδειξη του ενός φύλου με ταυτόχρονη υποβάθμιση του άλλου (πρβλ. μισογυνισμός και μισανδρισμός).
(https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82)
Η ιστορία του δυτικού φεμινισμού διακρίνεται σε 3 στάδια ή κύματα:
Ο φεμινισμός του 1ου κύματος τον 19ο αιώνα (φιλελευθερισμός-δικαίωμα ψήφου), ο οποίος επικεντρώθηκε στην εξασφάλιση πρόσβασης των γυναικών σε πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές πτυχές του δημόσιου βίου, από τον οποίο μέχρι τότε ήταν αποκλεισμένες. Εδώ σημαντική απαίτηση αποτέλεσε η ισότητα ευκαιριών στην εκπαίδευση (σχολεία και πανεπιστήμια).
Το 2ο κύμα φεμινισμού που εμφανίστηκες στις δυτικές χώρες στη δεκαετία του 60 και αργότερα εξαπλώθηκε και αλλού. Ο γνωστός ριζοσπαστισμός-ισότητα πρόσβασης στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο με υπονόμευση της πατριαρχίας. Ο αγώνας αυτός περιλάμβανε και την ποικιλία των παραγόντων που επηρέαζαν τις γυναίκες, όπως είναι η αναπαραγωγή, η σεξουαλικότητα, οι οικιακές εργασίες και οι συνθήκες της έμμισθης εργασίας.
Και τέλος το 3ο κύμα, το οποίο αναδύθηκε από τη δεκαετία του 90 και μέχρι σήμερα, ο μεταδομισμός-κριτική στο επιστημολογικό παράδειγμα της πολιτικής ταυτότητας, που δίνει έμφαση στην πολλαπλότητα και στον κατακερματισμό των ταυτοτήτων.
Η γυναίκα στη λογοτεχνία
Δε θα μπορούσε να λείπει η πολυαγαπημένη Κική Δημουλά με το «Σημείο Αναγνωρίσεως» – άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια :
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθήσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμαλώτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι, οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.
Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
(Από τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου» 1971 –συγκεντρωτική έκδοση «Κική Δημουλά, Ποιήματα», Ίκαρος)
Καθώς και το θεμελιακό ποίημα του Νίκου Καββαδία :
«Γυναίκα»
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα
Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δεν με ορίζει
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ’ είδες
Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο
διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα
(Από τη συλλογή Τραβέρσο, Άγρα, 1990)
Η γυναίκα στη τέχνη
Το γυναικείο σώμα είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο συχνά απεικονιζόμενα μοτίβα στις εικαστικές τέχνες. Οι διάσημοι πίνακες γυναικών είχαν έντονη επίδραση στον κόσμο της τέχνης και της λαϊκής κουλτούρας, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν αξιοθαύμαστη φήμη και ένα κοινό πέρα από εκείνο που επισκεπτόταν τα μουσεία.
Σάντρο Μποτιτσέλι – Γέννηση της Αφροδίτης (μέσα της δεκαετίας του 1480)
Λεονάρντο Ντα Βίντσι – Μόνα Λίζα (1503-1505)
Γιοχάνες Βερμέερ – Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι (1665)
(https://www.infowoman.gr/imera-tis-gynaikas/i-gynaika-mesa-apo-101-pinakes-diasimon-zografon/)
Και τέλος ας δούμε και μερικές δηλώσεις κάποιων πολύ γνωστών και σημαντικών αντρών, ένθερμοι υποστηρικτές του κινήματος, για τη σημερινή ημέρα που είναι αφιερωμένη στις γυναίκες :
Karl Marx
“Όποιος γνωρίζει στοιχειώδη ιστορία, γνωρίζει ότι οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές είναι αδύνατες χωρίς τη συμμετοχή των γυναικών”
Barack Obama
”Πρέπει να διατηρήσουμε για το μέλλον το έργο των γυναικών που ήρθαν πριν από εμάς και να βεβαιωθούμε ότι οι κόρες μας δεν έχουν περιορισμούς στα όνειρά τους και εμπόδια στα όσα θέλουν να κατακτήσουν”
Nelson Mandela
“Η ελευθερία δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν χειραφετηθούν πρώτα οι γυναίκες από κάθε είδους καταπίεση”
Prince Harry
“Γνωρίζουμε ότι όταν οι γυναίκες έχουν τη στήριξη που χρειάζονται, βελτιώνονται οι ζωές όλων γύρω τους- της οικογένειας, της κοινότητας και της χώρας τους. Αυτό δεν αφορά μόνο τις γυναίκες- πρέπει κι εμείς να αναλογιστούμε το ρόλο μας σε αυτό. Οι αληθινοί άνδρες δείχνουν στις γυναίκες το σεβασμό και την αξιοπρέπεια που τους αξίζει”
Εύχομαι και εγώ με τη σειρά μου οι γυναίκες να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να μην χρειάζεται να υποκριθούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε. Να στηρίζουμε τις επιλογές μας, να έχουμε πίστη σ’ αυτά που θέλουμε, να μην απογοητευόμαστε και να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο για όλους μας!
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια