Βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες με τις οδομαχίες, τις διαμαρτυρίες, τις αγωνιώδεις κραυγές για ισότητα στους δρόμους της Μινεσότα και των περισσότερων πολιτειών της Αμερικής, γυρίζουμε πίσω στο χρόνο. Την εποχή που οι μαύροι των Η.Π.Α με μπροστάρη τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κατέβαιναν σε πορείες για να δηλώσουν το δυστυχώς όχι από όλους αυτονόητο πως η ζωή τους μετράει. Από τότε ξεκίνησε ένα μαζικό κύμα διεκδικήσεων και κινητοποιήσεων που στόχο είχαν να πάψουν τις φυλετικές διακρίσεις, να αναδείξουν την αξία της δικαιοσύνης και να διώξουν μακριά μισάνθρωπες προκαταλήψεις, ριζωμένες για τα καλά στη συνείδηση πολλών ανθρώπων εδώ και αιώνες. Έκτοτε συνέβησαν πολλές κατακτήσεις, ο κόσμος στα περισσότερα μέρη του πλανήτη αντιλήφθηκε την ανοησία που κουβαλούσε η επαίσχυντη θεωρία της Αρίας φυλής σε σημείο, μάλιστα, που θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως η φυλετική ισότητα καθιερώθηκε σε μεγάλο βαθμό.
Η φράση – κλειδί εδώ είναι το «σε μεγάλο βαθμό». Διότι πέραν των αναμφισβήτητων νικών που πέτυχαν τα ακτιβιστικά κινήματα απανταχού σε πολλούς τομείς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ποτέ δεν εξαλείφθηκαν περιστατικά μίσους και φυλετικού ρατσισμού, τα οποία αναβίωναν κάθε φορά το φάντασμα των διακρίσεων. Ακόμη και σήμερα, άνθρωποι σκοτώνονται καθώς διαπράττουν το απεχθέστατο έγκλημα του να είναι διαφορετικοί. Ή μάλλον, το απεχθέστατο έγκλημα του να μην είναι λευκοί. Να μην κατάγονται δηλαδή από το γένος που τους άρπαξε μακριά από την πατρίδα τους, που τους έκανε δούλους και που τους στέρησε κάθε ελευθερία και κάθε δικαίωμα να θεωρούνται έλλογα όντα.
Οπότε, ακόμα και σήμερα κάποιοι παλεύουν για να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες. Για να αποδείξουν ότι είναι και αυτοί άνθρωποι! Εκατομμύρια πολιτών συρρέουν την ώρα τούτη στις πλατείες και τις μεγάλες λεωφόρους για να σταματήσει αυτό το κακόγουστο αστείο, με το οποίο πλέον δε γελά κανείς, παρά μόνο οι αδαείς και οι αναξιοπρεπείς, αυτοί που με τη στάση τους συνεχίζουν να κρατούν στη ζωή οδυνηρές ιδεολογίες, αποτελέσματα των οποίων είναι μόνο ο διχασμός και ο θάνατος. Ειδικά μετά και το τελευταίο περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας, λόγω της οποίας χάθηκε η ζωή ενός ακόμη Αφροαμερικανού, οι πολίτες του κόσμου κατάλαβαν πως ήρθε η ώρα να δράσουν, ώστε να τελειώσουν τη δουλειά που έμεινε στη μέση. Η αποστολή τους, όμως, η αποστολή μας, συναντά πολλά εμπόδια.
Ρίχνοντας μια ματιά στα στατιστικά που αποτυπώνουν τις κοινωνικές ομάδες που εκτίουν ποινή κάθειρξης στις Η.Π.Α, παρατηρείται το ίδιο ανησυχητικό φαινόμενο εδώ και δεκαετίες. Πέρα από το γεγονός, δηλαδή, πως το ποσοστό των φυλακισμένων είναι ήδη αρκετά υψηλό (φτάνει γύρω στο 0,7% του συνολικού πληθυσμού της χώρας), η συντριπτική πλειονότητα αυτών είναι μαύροι, ενώ ακολουθούν με μεγάλη διαφορά αριθμητικά οι ισπανόφωνοι. Για να αποκτήσει όμως ακόμη πιο ενδιαφέρον αυτό το στοιχείο, αξίζει να σημειωθεί εδώ πως οι μαύροι καταλαμβάνουν μόνο το 12% του αμερικανικού πληθυσμού, την ώρα που εκπροσωπούν το 33% των φυλακισμένων. Επειδή ίσως θα ήταν αυθαίρετο εκ μέρους κάποιου αν ισχυριζόταν πως όλοι εκείνοι άδικα φυλακίστηκαν, ας πούμε απλώς πως υπάρχει μια γενικότερη τάση να ελέγχονται και να συλλαμβάνονται Αφροαμερικανοί. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί το γεγονός πως η βία με την οποία αντιμετωπίζονται οι μαύροι Αμερικανοί πολίτες είναι 3.6 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που ασκείται σε λευκούς ; Εκτός, βεβαίως, αν κάποιος πιστεύει πως η παραβατική συμπεριφορά αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό τους, γι’ αυτό και είναι πιο συχνό να τους ασκούν βία, κάτι που θα προτιμήσω να αφήσω ασχολίαστο.
Επομένως, μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης, οποιοδήποτε φαινόμενο στυγνής και απαράδεκτης στάσης απέναντι στους ανθρώπους εκείνους που αιώνες τώρα βρίσκονται στην πάνδεινη θέση να υφίστανται την αδικία και τον εξευτελισμό δεν μπορεί πλέον να περάσει. Η ανοχή φαίνεται να τελείωσε, η αποφασιστικότητα των ανθρώπων που ζητούν δικαιοσύνη γιγαντώθηκε, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα και από την απόφαση των Αμερικανών πολιτών να αψηφήσουν την πανδημία και να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Διότι, σαφώς, ακόμα και σήμερα, μια εποχή σκληρή, η δύναμη του προσωπικού πάθους παραμένει πανίσχυρη και συγκινητική. Έτσι, λοιπόν, και ο Τζορτζ Φλόιντ που, αν και δεν μπορούσε να αναπνεύσει, κατάφερε θαυμαστά να δώσει πνοή και να υψώσει πρώτος το λάβαρο της επανάστασης για την ισότητα και τον ουμανισμό. Αν αυτή δεν είναι στο κάτω – κάτω μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αποκατάσταση των αδικιών, ποια μπορεί να είναι;
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια