Το πρώτο βράδυ, ο Φοίβος Δεληβοριάς ευχήθηκε κάτω απ’ τη σκιά των Βράχων να μη μείνουμε σκιές. Το επόμενο, με τον Σπύρο Γραμμένο νιώσαμε λίγο περισσότερο άνθρωποι. Ή, μάλλον, θυμηθήκαμε και πάλι πώς είναι να είσαι άνθρωπος. Οι νύχτες της 11ης και της 12ης Σεπτεμβρίου δεν ομόρφυναν απλώς την Αθήνα, αλλά την ξαναζωντάνεψαν, μαζί με τους ανθρώπους τόσο πάνω, όσο και κάτω ή πίσω από την κεντρική σκηνή. Αν οι συναυλίες του Φοίβου και του Σπύρου συμπυκνώνονταν σε μια λέξη, αυτή θα ήταν κατά την ταπεινή μου γνώμη ως υπερενθουσιασμένου θεατή τους μία: Ανθρωπιά. Εάν, πάλι, η λέξη «πολιτισμός» επιζητούσε κάποιον ορισμό που δεν έχει ακόμη δοθεί, αυτός θα ήταν οι συναυλίες του Φοίβου και του Σπύρου, στον Βύρωνα και στην Τεχνόπολη, κάποια Δευτέρα και κάποια Τρίτη του Σεπτέμβρη.
Δε χρειάζεται να γραφτεί εδώ ως υπενθύμιση τι τραβάει η χώρα μας τις τελευταίες ημέρες, τους τελευταίους μήνες, μάλλον αρκετό καιρό τώρα. Δε χρειάζεται, επίσης, να γραφτεί πόσο λυτρωτικές και πόσο ευεργετικές είναι αυτές οι ενώσεις των ανθρώπων, οι οποίοι αφού αφήνουν στην είσοδο των χώρων πολιτισμού σακούλες με τρόφιμα, νερά, απολυμαντικά, φτυάρια και άλλα εργαλεία για τους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας και της Μαγνησίας, ενώνουν τα πάθη τους και γίνονται μια ασίγαστη παρέα, που με τα τραγούδια της και με τις ενδιάμεσες σκέψεις των καλλιτεχνών επί σκηνής, δεν ξεχνά. Νοιάζεται. Σκέφτεται. Πολεμά. Λυτρώνεται.
Ο Σπύρος έκλεισε τη συναυλία της Τεχνόπολης με το «Λύκου κραυγή», τραγούδι με στίχους της μητέρας του δολοφονημένου Ζακ Κωστόπουλου, γιατί, αν και σε κάθε συναυλία το τελευταίο τραγούδι που παίζεται στοχεύει στην κάθαρση, οι καιροί είναι τόσο δύσκολοι που δεν μπορούσε εδώ να αποχαιρετίσει το κοινό του με κάτι πιο ευχάριστο. Ακόμη κι έτσι, όμως, η κάθαρση ήρθε, αγαπητέ Σπύρο. Μέσα σε αυτήν τη σαπίλα των καιρών, τα τραγούδια του Φοίβου και του Σπύρου, τα τραγούδια του Αλκίνοου τα ίδια βράδια κι όλες αυτές οι αγνές μαζώξεις των ανθρώπων, των ανθρώπων με τα καθαρά πρόσωπα, επενεργούν μόνο καθαρτικά στην ψυχή τους.
Οι καλλιτέχνες πρέπει να μιλούν. Όχι μόνο με τα τραγούδια τους, τα οποία έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να τραγουδήσει μαζί τους ο κόσμος, αλλά και μέσα από τα λόγια τους πάνω στη σκηνή. Ευτυχώς μιλούν, όπως σημείωσε μάλιστα και ο Φοίβος Δεληβοριάς, «είναι σπουδαίο που μόνο οι καλλιτέχνες δείχνουν να απολογούνται για την εγκληματική ανευθυνότητα των ιθυνόντων», και το κάνουν τόσο όμορφα, που τροφοδοτούν τον κόσμο τους με κάποια ψήγματα ελπίδας, τέτοια που τους κάνουν να συνεχίσουν να παλεύουν, μέσα στον ζόφο που τους περιβάλλει.
«Αλλά τελειώνει το καλοκαίρι», όπως έλεγε ο Αργύρης Μπακιρτζής στο Ας περιμένουν οι γυναίκες. «Ω να σου» θα απάνταγε ο Σπύρος. Αυτά τα βράδια, όμως, θα μας δώσουν δύναμη να το αντέξουμε κι αυτό.
Εις το επανιδείν!
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια