Με το πράσινο ηρεμείς, γαληνεύεις, αναπνέεις βαθύτερα. Με το πράσινο ελπίζεις και αγαπάς. Με το πράσινο νιώθεις οικεία. Με το πράσινο δένεσαι. Πολλά συναισθήματά συνοδευόμενα από άπειρες σκέψεις. Σκέψεις «όμορφες» και αγνές. Σκέψεις που θα του προσφέρουν περισσότερη ζωή, πνοή και ελπίδα. Τρεις λέξεις που το ίδιο ήδη μας προσφέρει. Από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας…
Πληγωθήκαμε και πληγωνόμαστε, όταν αυτό καίγεται. Σταματά να ζει, μαυρίζει παράλληλα με οτιδήποτε το αποτελεί και το ολοκληρώνει. Εικόνες σκληρές, όπως αυτές που τα ζώα ουρλιάζουν, δεν προλαβαίνουν να σωθούν, τρέμουν. Εικόνες που ένα μέρος από εμάς δεν αντέχει να τις βλέπει, όπως ακριβώς ένα παιδί. Εικόνες, όμως, που δεν πρέπει να ξεχάσεις. Εικόνες που θα σε κάνουν να εκτιμήσεις περισσότερο αυτό το «θαύμα» που ανήκεις. Το περιβάλλον που σε αυτό θα επικρατεί ασφάλεια. Στο άρθρο αυτό δεν χωρά πολιτικό περιεχόμενο. Τα γεγονότα είναι υπέρ αρκετά και οι ειδήσεις ακόμη περισσότερες. Η ανακύκλωση των δύο τελευταίων ξεπερνώντας το επίπεδο της ενημέρωσης, μεταδίδει πανικό. Ο καθένας μπορεί να ψάξει, να μάθει, να σκεφτεί, να σχηματίσει άποψη, αλλά η στάση του και η θέση του δίπλα στο πράσινο πρέπει να είναι έκδηλη.
Είναι καλό να μην ξεχάσεις ποτέ τι συνέβη τις φετινές καλοκαιρινές μέρες. Είναι καλό να αγαπάς κάθε μέρα όλο και πιο δυνατά το «σπίτι» σου και ακόμη καλύτερα να μην το κρατήσεις μόνο για εσένα. Να το μάθεις και να το δώσεις και στους γύρω σου. Ας γίνουμε μία ομάδα– μία ομάδα που θα αποδείξει έμπρακτα όσα ένιωσε και νιώθει με τα μέλη της να στέκονται δίπλα στο «πράσινο» όλο τον χρόνο.
Εύχομαι να συναντηθούμε σε κάποια δράση υποστήριξης, αναγέννησης και ανάπτυξης του.
Γεωργία Ρουμελιώτη
Φοιτήτρια ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και δυνάμει καθηγήτρια ευχόμενη να μη διδάσκω απλώς, αλλά κυρίως να εμπνέω. Γεννήθηκα το 2000 στην Αθήνα και κατάγομαι από τη Μεσσηνία. Αγαπώ τη λογοτεχνία και το απέραντο γαλάζιο. Μεγαλύτερός μου στόχος: να καταφέρω να αποδώσω τον ορισμό της ευτυχίας.
0 Σχόλια