Συνήθως όταν επιλέγω ένα θέμα άρθρου με δυσκολεύει η αρχή του, η εισαγωγή («κάθε αρχή και δύσκολη» δε λένε;), σε αυτό το άρθρο, όμως, με δυσκολεύει το θέμα καθαυτό, πλανάται μια γενική ιδέα γύρω από το κεφάλι μου χωρίς να μπορώ να κατασταλάξω κάπου. Ωστόσο, θα δοκιμάσω να γράψω για αυτό που δύσκολα περιγράφεται χωρίς συγκεκριμενοποιήσεις και αναφορές σε περιστατικά (πλην ενός καταγεγραμμένου και καταδικασμένου περιστατικού). Αν δεν το καταφέρω, κατηγορήστε με.
Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε πως ζούμε στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου, όπως και όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που σημαίνει πως ο νόμος, χωρίς καμμία απολύτως διάκριση, είναι υπεράνω κάθε ανθρώπου και εξουσίας και ασκείται με την ίδια βαρύτητα σε κάθε πολίτη του κράτους. Αυτό το κρατάμε ως μια απλή σημείωση, άσχετη ίσως με τα παρακάτω, αλλά καθόλου αξιοκαταφρόνητη.
Πριν από λίγο καιρό γίναμε μάρτυρες μιας άκρως σημαντικής καταδικαστικής απόφασης σε βάρος της Χρυσής Αυγής, κάτι που γέμισε ελπίδα και αισιοδοξία τους αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κάθε είδους ισότητας. Την ημέρα της δίκης παρακολουθήσαμε μια λαοθάλασσα να ξεχύνεται στους δρόμους, βάζοντας το λιθαράκι της στην εν λόγω υπόθεση. Ήταν μια δίκη στην οποία συνέβαλε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ο λαός είχε ήδη καταδικάσει την Χρυσή Αυγή και το μόνο που έμενε ήταν η τελική απόφαση, η οποία μπορούσε να ακολουθήσει έναν μόνο δρόμο. Τότε δείξαμε πως οι άνθρωποι, όταν θέλουν, όταν είναι ενωμένοι, μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα της κοινωνίας. Πού θέλω να καταλήξω με αυτό; Σε ένα πολύ σημαντικό ερώτημα: Τί ήταν αυτό που έκανε τόσους ανθρώπους να βγουν και να διαμαρτυρηθούν για την συγκεκριμένη υπόθεση (τονίζουμε ότι το μέγεθος του πλήθους ξεπερνούσε άλλου είδους κινητοποιήσεις); Και η καλύτερη απάντηση που μπορώ να σκεφτώ είναι η εξής: η εμπειρία της ανθρωπότητας πάνω στον φασισμό. Γιατί η ανθρωπότητα έχει μάθει από αυτό το λάθος, έχει βιώσει τις συνέπειες του φασισμού, ξέρει που οδηγεί και, πλέον, καταδικάζει εξ αρχής τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
Το παραπάνω περιστατικό αναφέρθηκε με απώτερο σκοπό της ανάδειξη ενός παράγοντα που φέρει καίρια σημασία στην αντιμετώπιση προβλημάτων που αφορούν όλα τα μέλη της κοινωνίας, είτε άμεσα είτε έμμεσα: της πρόληψης. Κάθε άτομο που προσπαθεί να πλάσει στο νου του έναν κόσμο, μια κοινωνία τέλεια, χωρίς ψεγάδια, ίσως ουτοπική, σκέφτεται την ίδια στιγμή με ποιόν τρόπο θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Και φυσικά η πρόληψη είναι ένα στοιχείο που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί και αξιοποιηθεί από όλους μας στην προσπάθεια για μια καλύτερη κοινωνία. Τι εννοούμε με αυτό; Οι διαμαρτυρίες, ο ξεσηκωμός και κάθε είδους αντίδραση θα πρέπει να είναι μαζική (βλ. παραπάνω παράδειγμα) και οργανωμένη με την εμφάνιση ενός στοιχείου που μολύνει τον κόσμο μας, πριν αυτό πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις. Με άλλα λόγια: να μην περιμένουμε τις συνέπειες ενός φαινομένου για να το καταδικάσουμε, αλλά από την πρώτη στιγμή να απομακρύνουμε αυτό το ζιζάνιο, και αυτό να το κάνουμε όλοι μαζί όπως έγινε και την ημέρα της εβδόμης Οκτωβρίου του 2020. Να καταλάβουμε πως φαινόμενα ακραία (ρατσισμός, σεξισμός, βία, παιδεραστία κ.ο.κ.) δεν έχουν θέση ανάμεσά μας και δεν τα θέλει κανένα υγιές μέλος της κοινωνίας μας. Και το σημαντικότερο: να μην περιμένουμε να έρθει αυτό το ζιζάνιο στη δική μας αυλή για να αντιδράσουμε!
Γεννηθείς 25 μέρες μετά την είσοδο του 21ου αιώνα, μετανάστης τόσο από άλλη χώρα όσο και εσωτερικός, μεγαλωμένος στη Λαμία, είμαι από το 2018 φοιτητής της Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Λάτρης του αθλητισμού, με μεγάλη συμπάθεια στο ποδόσφαιρο και ερωτευμένος με την κλασική λογοτεχνία (ειδικώς με τους Ρώσους Ντοστογιέφσκι και Τολστόι). Κάτοικος πλέον του δήμου Ζωγράφου απολαμβάνω τη φοιτητική μου ζωή ανακαλύπτοντας νέα μέρη (κυρίως εντός Αττικής) και ψάχνοντας νέες ασχολίες και δραστηριότητες.
0 Σχόλια