Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου, το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Η ποιότητά του φαίνεται πως εκπλήσσει και τους πιο απαισιόδοξους. Τα θέματα τα οποία περιέχει είναι ό, τι πρέπει αποκλειστικά για τις κομματικές συγκεντρώσεις ή τα πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών. Θέματα που δεν αφορούν ούτε στο ελάχιστο τον χειμαζόμενο λαό, αντιπαραθέσεις άνευ ουσίας, οι οποίες πιο πολύ συμβαίνουν για να καλύψουν το γεγονός ότι οι διαφορές των συστημικών πολιτικών δυνάμεων πάνω στα ουσιαστικά ζητήματα είναι ελάχιστες, χυδαιότητα και, φυσικά, μηδαμινός πολιτικός πολιτισμός.
Διότι ο πολιτικός πολιτισμός δεν ξεκινά ούτε και εξαντλείται με το να δίνει κανείς το χέρι του σε κάποιον πολιτικό που πηγαίνει με μια κάμερα ξωπίσω του να χαιρετίσει το σαστισμένο πλήθος που κυκλοφορεί κοντά του, επιτυγχάνοντας τους επικοινωνιακούς σκοπούς που έχουν τεθεί από τους πιστούς επικοινωνιολόγους του. Πηγάζει αλλά και σχετίζεται με τον ουσιαστικό και ειλικρινή διάλογο, αυτόν κατά τον οποίον ούτε διαστρεβλώνονται θέσεις άλλων κομμάτων, ούτε προπαγανδίζονται ψεύδη εις βάρος τους, ούτε γίνεται προσπάθεια για τον αποπροσανατολισμό ενός ολόκληρου λαού από τα προβλήματά του ή τα θέματα που τον άγγιξαν και συνεχίζουν να τον συγκινούν βαθιά. Μια ώρα παρακολούθησης ενός συστημικού καναλιού αρκεί, προκειμένου να κάνει τον οποιονδήποτε να κοιτάξει στο κενό απορημένος προτού κουνήσει πέρα δώθε προβληματισμένος το βαρύ κεφάλι του.
Ακούει τους δήθεν επαΐοντες να μιλούν για το μέλλον του χωρίς στην ουσία να τον λογαριάζουν, να πετούν κορόνες για να ικανοποιήσουν το σαθρό κομματικό ακροατήριό τους, να ψεύδονται ασύστολα για τις συνθήκες που ο ίδιος βιώνει καθημερινά αλλά εκείνοι τις παρουσιάζουν ολότελα διαφορετικά, να τον προσβάλλουν με τη χυδαιότητα και την έπαρση που του απευθύνονται, νιώθοντας ευχαριστημένοι που θαρρούν πως κάνουν τον κόσμο να παίζει στο δικό τους παιχνίδι. Κανένας έλεγχος, καμιά δημοσιογραφία στο μεταξύ. Ό, τι γίνεται στις οθόνες της τηλεόρασης αποτελεί μια φθηνή παράσταση, ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο δεν υπάρχει η πραγματικότητα, η δεοντολογία, η ειλικρίνεια. Αυτό που επικρατεί είναι η σήψη, η καταβαράθρωση, ο ευτελισμός του δημοσίου λόγου που πλέον περιορίζεται στις τσιτάτες προσβολές και απαξιώσεις. Όσοι απαξιώνονται και δεν ανήκουν στο σύστημα το οποίο τους λοιδορεί, μένουν εντελώς στην απέξω, σαν τους τρελούς του χωριού που οι ίδιοι οι συστημικοί περιμένουν από εμάς να αντιμετωπίσουμε ακριβώς ως τέτοιους.
Και τα Τέμπη; Τι απέγιναν στ’ αλήθεια τα Τέμπη;
Αυτά πάλι, «ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ». Μέσα σε αυτήν τη μαύρη τρύπα της αποσιώπησης, της πολιτικής αλητείας, του «όλοι φταίνε» που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στο ότι τελικά δεν φταίει κανείς, του «αν μου πεις ότι φταίω είσαι λαϊκιστής», της πραγματικότητας, κοντολογίς, την οποία δεν καθορίζουν τα προβλήματα και οι αδικίες εις βάρος του κόσμου, αλλά η κομματική ατζέντα που σφυρηλατείται από τους ίδιους τους υπαίτιους με το βλέμμα τους στην Κυριακή των εκλογών. Αυτό που τους ενδιαφέρει πραγματικά. Όλα τα άλλα, παραμένουν άλυτα και ριζωμένα προβλήματα για τους ανθρώπους που ξεμακραίνουν όλο και πιο παγωμένοι από το ανηλεές πολιτικό σύστημα που τους θίγει ανεπανόρθωτα.
Από το πολιτικό σύστημα που πλέον αντί να μιλάει για αυτά τα Τέμπη, μιλάει για τα ποσοστά που έχασε και τώρα υποτίθεται πως ξανακερδίζει από αυτά. Τέτοια χυδαιότητα, τέτοια απανθρωπιά.
Όπως λέει, όμως, ο λαός, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Η γενιά των Τεμπών δεν ξεχνάει τόσο εύκολα. Και δεν θα το κάνει καμία Κυριακή του χρόνου.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια