Who’s there?
Η ανεπανάληπτη ισπανική κωμική ταινία σε σκηνοθεσία του Vicente Villanueva (Βιθέντε Βιγιανουέβα), που κυκλοφόρησε το 2017, αποτελεί ένα επιτυχημένο remake της Γαλλικής θεατρικής παράστασης του Laurent Baffie (Λοράν Μπαφιέ).
Η υπόθεση της ταινίας περιστρέφεται γύρω από μία ομάδα ανθρώπων που πάσχουν από OCD, δηλαδή από ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές, εξ ου και ο τίτλος της Toc Toc, το αρκτικόλεξο δηλαδή της διαταραχής στην ισπανική γλώσσα (Trastorno Obsesivo Compulsivo).
Έχουμε και λέμε λοιπόν, έξι ασθενείς οι οποίοι πάσχουν από “TOC”, έχουν κλείσει ραντεβού στον ίδιο διακεκριμένης φήμης ψυχίατρο. Αυτό που δεν γνωρίζουν όμως είναι ότι τα ραντεβού τους τυχαίνει να συμπίπτουν την ίδια ώρα μεταξύ τους και όταν αυτοί φτάνουν στο ιατρείο του ο ίδιος απουσιάζει. Αυτό σημαίνει πως είναι αναγκασμένοι να περιμένουν υπομονετικά και να ανεχτούν ο ένας τις παραξενιές του άλλου, αλλά και ταυτόχρονα να προσπαθήσουν να βγάλουν μία άκρη με τα μπερδεμένα ραντεβού τους.
Η εξέλιξη της πλοκής είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και χιουμοριστική χωρίς να προσβάλει σε καμία περίπτωση τις ψυχολογικές αυτές διαταραχές και τα άτομα που τις αντιμετωπίζουν. Ίσα-ίσα θα μπορούσαμε να πούμε πως η κατάσταση και η δυσκολία τους αυτή αντιμετωπίζεται με χιούμορ και καλή διάθεση, δίνοντας ένα πιο ανάλαφρο ύφος και απεικονίζοντας το OCD πολύ ρεαλιστικά, έτσι ακριβώς δηλαδή όπως είναι στην πραγματικότητα. Μία δυσκολία την οποία πρέπει να αποδεχτούμε, να σεβαστούμε και σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να μάθουμε να ζούμε με αυτήν, ενώ σε άλλες πιο ήπιες μορφές της απλώς να την ξεπεράσουμε και να την νικήσουμε.
Οι ήρωες της ταινίας νιώθουν απεγνωσμένοι και τελείως αποξενωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς η καθημερινή τους ζωή αποτελεί για αυτούς ένα «μαρτύριο» που καμιά φορά φαντάζει στα μάτια τους σαν κάτι το αναπόφευκτο και κάτι που πρέπει επειγόντως να κάνουν για να πάει καλά η μέρα τους. Αυτό άλλωστε χαρακτηρίζει και τη συγκεκριμένη πάθηση. Συμπεριφορές επαναλαμβανόμενες (καταναγκασμοί), οι οποίες συνοδεύονται από παράλογες και έμμονες ιδέες/ σκέψεις και μοτίβα του νου.
Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση στην ταινία καθώς την παρακολουθούσα ήταν ότι όλοι οι άνθρωποι ίσως να έχουμε κάποιο τρόπο σκέψης εν μέρει παρόμοιο που να μπορεί να εξελιχθεί σε OCD. Διότι το μυαλό δεν είναι τίποτα παρά μόνο μία λεπτή κλωστούλα που αν κοπεί κανείς δεν ξέρει τι συνέπειες θα έχει αυτό στη ζωή του εκάστοτε ατόμου.
Ένα ακόμη πιο αστείο και εντυπωσιακό συμβάν κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης της ταινίας με παρέα ήταν ότι όλοι αρχίζαμε να συνειδητοποιούμε ότι κάποιες εμμονές, σε πιο ήπιο βαθμό, ίσως και να τις είχαμε, ο καθένας κάτι διαφορετικό με το δικό του μοναδικό ξεχωριστό τρόπο σκέψης του. Άλλωστε πόσοι από εμάς δεν έχουμε σκεφτεί το γνωστό μοτίβο που ακολουθούσαμε και μικρά παιδιά “ δεν πρέπει να πατήσω στα άσπρα πλακάκια παρά μόνο στα μαύρα” ή πόσοι από εμάς μετά από αυτή την πανδημία δεν βγήκαμε λίγο παραπάνω υπερβολικοί με την καθαριότητα και τη σωστή απολύμανση.
Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται και η συγκεκριμένη ταινία μόνο που δίνει μεγαλύτερη διάσταση στα άτομα που έχουν διαγνωστεί και επισήμως με OCD.
Για κάποιους που ασχολούνται με την ψυχολογία και σχετίζονται με το φάσμα αυτό, το «TOC TOC» αποτελεί μία πραγματική πρόκληση για αυτούς, αλλά την ταινία θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όλους τους ενήλικες ακόμη κι αν δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται, ούτε έχουν κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις επί του θέματος, διότι εκεί έγκειται άλλωστε και όλη η μαγεία της ταινίας. Στο να ανακαλύψεις και να μάθεις από την αρχή για την περίπλοκη ανθρώπινη ψυχολογία και πνευματική υγεία.
Although not so friendly για μικρά παιδιά καθώς πέραν του ότι δεν αντιλαμβάνονται την υπόθεση περιέχει και κάποιες υβριστικές λέξεις σε αρκετές σκηνές από έναν ασθενή που πάσχει από το σύνδρομο Τουρέτ (χρόνια κληρονομική νευρολογική διαταραχή βασικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ύπαρξη πολλαπλών τικ)
Επομένως, αν είσαι και συ Cinephil και ψάχνεις απεγνωσμένα για μια ξεκαρδιστική και ιδιαίτερη κωμωδία take a look and let me know!
πηγή φωτογραφίας φόντου: https://www.imdb.com/title/tt6060156/mediaviewer/rm2277387776/
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια