Ξεκινάμε το 2023 με ένα απαισιόδοξο άρθρο, το ξέρω. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν κι αυτές οι μέρες, υπάρχουν κι αυτές οι φάσεις. Εξάλλου, αν δεν υπήρχαν οι κακές μέρες, πώς θα εκτιμούσαμε τις καλές; Αυτό δε λένε συνήθως;
Θέλεις να μάθεις πώς είναι να νιώθεις ότι δεν ανήκεις πουθενά;
Είναι στενάχωρο να βγαίνεις με φίλους σου που ξέρεις τόσο καιρό και αγαπάς τόσο πολύ και να νιώθεις ότι δεν ανήκεις. Δεν είναι κάτι που κάνουν, ούτε κάποια συμπεριφορά που έχεις παρατηρήσει. Αυτοί είναι μια χαρά, εσύ νιώθεις ότι δεν είσαι. Και ισχύει με όλους. Δεν είσαι αρκετά αστεία, αρκετά ωραία, αρκετά διασκεδαστική. Η σκέψη ότι “και να έβγαιναν χωρίς εμένα θα ήταν μια χαρά” δε λέει να φύγει απ’ το μυαλό σου και ο κόμπος στον λαιμό σε πνίγει ολοένα και περισσότερο. Μα τι να πεις, αν δε φταίει κανένας και σου φέρονται άψογα; Δεν είναι παράλογο να νιώθεις έτσι; Είναι, αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω.
Ακόμη και στην οικογένειά σου είσαι το outsider. Πάντα η μικρή, η σκιά των άλλων, δεν ταιριάζεις πουθενά. Στην Αθήνα δεν είσαι απ’ την Αθήνα, στα Τρίκαλα είσαι η Αθηναία, στην Πολωνία είσαι η Ελληνίδα. Ποτέ μέρος του συνόλου, ποτέ δεν ανήκεις κάπου. Πάντα εκτός τόπου και χρόνου, όσο κι αν προσπαθείς για το αντίθετο.
Οι ερωτικές σχέσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Αλλά δεν έχεις κακές προθέσεις. Μα κοίτα όμως τι όμορφες που είναι οι φίλες του, κοίτα τι ωραίες που είναι οι προηγούμενες σχέσεις του, που σήμαιναν τόσα για εκείνον. Πόσο καλύτερες όλες από εμένα, πιο ωραίο σώμα, πιο γλυκιές, τον κάνουν να χαμογελάει. Τι θα κερδίσει με το να είναι μαζί μου; Κοίτα τον πόσα παραπάνω αξίζει. Αφού δεν μπορώ να του τα προσφέρω -τι είμαι εγώ στην τελική- γιατί να χαραμίζεται με εμένα;
Στον ακαδημαϊκό και μελλοντικά εργασιακό τομέα, το imposter syndrome είναι σε φουλ ισχύ. Νιώθεις ότι είσαι εδώ που είσαι από τύχη και ότι δεν έχεις καταφέρει τίποτα, σου δόθηκαν τα πάντα απλόχερα και δε σου αξίζουν. Είσαι το μαύρο πρόβατο. Πώς θα τα βγάλεις πέρα στην πορεία; Δες πόσο δουλεύουν όλοι οι υπόλοιποι για να καταφέρουν όσα έχουν βάλει στόχο, κι εσύ τι κάνεις; Τίποτα. Πάλι δεν ανήκεις. Ούτε αυτό το άρθρο είναι καλό, αν είχα το ταλέντο θα το έκανα ποίημα, αλλά δεν έχω ταλέντα.
Και θα μου πεις, γιατί γράφεις ένα κακό άρθρο που μόνο γκρινιάζεις;
Το να εκφράζεις τις σκέψεις και τις ανησυχίες σου είναι μια μορφή εξιλέωσης. Όπως στα προηγούμενα άρθρα μου, έχω εκφράσει προβληματισμούς και διλήμματα και έχω ακολουθήσει με κάτι πιο ευχάριστο, μια απάντηση στη μιζέρια της εσωτερικής μου φωνής. Αντίστοιχα, νιώθω ότι οι σκέψεις μου αυτές έχουν αρχίσει να με τρώνε, οπότε πήρα την πρωτοβουλία να τις γράψω και να προχωρήσω στο να βρω τρόπους να τις διώξω. Είναι επίπονο να περιτριγυρίζεσαι από τόσο υπέροχους και αξιόλογους ανθρώπους και τελικά να νιώθεις τόση μοναξιά. Ξέρω ότι οι δηλώσεις αυτές είναι παράλογες. Κάποιος μπορεί να νιώθει το ίδιο με εμένα, νιώθω ότι κάποια στιγμή όλοι έχουμε μια ή δύο τέτοιες σκέψεις. Σύντομα όμως θα είναι καλύτερα.
Ε;
Η τυπική σας 23χρονη -πια-φοιτήτρια στην οποία δόθηκαν τα μέσα να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς της. Γεννημένη στην Ελλάδα από Πολωνή μητέρα και Έλληνα πατέρα, σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αγαπώ τα ταξίδια, ενώ δε χάνω ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωριμίες. Enjoy!
0 Σχόλια