Ο διαχρονικός κόσμος του μπαλέτου
Είδος χορού με καταγωγή από την Ιταλία του 15ου αιώνα, το μπαλέτο εξελίχθηκε αργότερα στη σκηνική του μορφή κυρίως στη Γαλλία και τη Ρωσία. Περιλαμβάνει μουσικοχορευτικές κινήσεις, ηθοποιία και μιμητική, με την πιο γνωστή και δημοφιλή απόχρωσή του αυτήν που αναπτύχθηκε την εποχή του Ρομαντισμού, γνωστή ως Ballet Blanc που σημαίνει Λευκό Μπαλέτο. Η εξέλιξή του περιλαμβάνει τα είδη του εξπρεσιονιστικού και νεοκλασικού μπαλέτου, αλλά και στοιχεία του σύγχρονου χορού.
Το κλασικό μπαλέτο θεωρείται ως το πλέον δομημένο από τα είδη του μπαλέτου, ωστόσο τα τελευταία χρόνια αρχίζει να παίρνει μια πιο σύγχρονη μορφή, απομακρύνοντάς μας λίγο από το κλασικό στερεότυπο της πρίμα μπαλαρίνας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο συνδυασμός μπαλέτου με το εξίσου γνωστό είδος χορού «σύγχρονο», το οποίο καμιά φορά παίρνει και τη μορφή μιας αυτοσχεδιαστικής χορογραφίας. Έχοντας ως βάση κάποιες χαρακτηριστικές κινήσεις του κλασικού, αλλά με μια πιο ανάλαφρη και ελεύθερη παρουσία στο χώρο, δημιουργείται το «σύγχρονο μπαλέτο», το οποίο ξεκίνησε στην Αμερική τα τέλη του 1920 ως μια μορφή αντίδρασης στις αυστηρές δομές του μπαλέτου.
Οι περισσότεροι όταν ακούμε τη λέξη «μπαλέτο» και «μπαλαρίνα» αυτόματα η σκέψη μας πάει στην εικόνα μιας κοπέλας με την κλασική λευκή ενδυμασία, το γνωστό τουτού (γαλλική λέξη), που προσδιορίζει το κοντό φόρεμα από λευκό τούλι και τα πασίγνωστα σομόν παπούτσια μπαλέτου (πουέντ). Ως μια γροθιά λοιπόν στο κατεστημένο και ίσως ως μια ακόμη καταπιεσμένη φωνή η Isadora Duncan ήταν αυτή που έθεσε τα θεμέλια, πάνω στα οποία το μπαλέτο αναγεννήθηκε και πήρε πιο ενδιαφέρουσες μορφές με πιο ανάλαφρες ενδυμασίες που περιλαμβάνουν πολύχρωμες ή ακόμη και μαύρες πουέντ. Μέσω αυτής της «επανάστασης» ο χώρος του μπαλέτου θέλησε να δείξει πως πέρα από τους κανόνες που πρέπει να ακολουθεί ο χορευτής οφείλει κυρίως να ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του και το ταλέντο του που είναι μοναδικό σαν το δακτυλικό του αποτύπωμα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί η πρόσφατη αντίδραση μιας μπαλαρίνας για τις πουέντ της στο χρώμα του δέρματός της, η οποία έγινε viral. Λόγω του ότι οι χορευτές φοράνε καλσόν και παπούτσια που εναρμονίζονται με το χρώμα τους, φανταστείτε πόσο περίπλοκο είναι αυτό για τους Αφροαμερικανούς χορευτές. Οι τελευταίοι μέχρι πρότινος αναγκάζονταν να απλώνουν foundation με σφουγγάρι στα παπούτσια τους, για να ταιριάζουν με τη μοναδική και εξωτική απόχρωση του δέρματός τους. Η διαδικασία αυτή γνωστή και ως «pancake» άρχιζε ήδη να αλλάζει από το προηγούμενο φθινόπωρο, καθώς γνωστή εταιρεία διαπίστωσε πως η ζήτηση σε πουέντ διαφόρων χρωμάτων αυξανόταν ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Έτσι, αποφάσισε να βγάζει τα παπούτσια της και στο γνωστό καφέ-σοκολατένιο χρώμα για να διευκολύνει και τους υπόλοιπους χορευτές, αναγνωρίζοντας την ύπαρξή τους και υποστηρίζοντας τη διαφορετικότητά τους, ως μια υπενθύμιση της διαχρονικής απαίτησης περί ισότητας ευκαιριών.
Άλλο ένα παρεξηγημένο φαινόμενο στο συγκεκριμένο είδος χορού αποτελεί και η προκατάληψη ότι το μπαλέτο πρέπει να απαρτίζεται κυρίως από μπαλαρίνες θηλυκού γένους. Όμως αυτό τα τελευταία χρόνια, αν όχι παντού, αλλά σε αρκετές κοινωνίες έχει αρχίσει να εξαλείφεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η δημοφιλής ταινία Billy Elliot, στην οποία ο πρωταγωνιστής, ένα μικρό αγόρι 11 χρονών αποφασίζει πως τα «ανδρικά» αθλήματα, για τα οποία τον προόριζαν δεν του κινούσαν το ενδιαφέρον, ανακαλύπτοντας το πάθος και το ταλέντο του για το μπαλέτο. Αυτό ξεσήκωσε αντιδράσεις και αμφιβολίες, λόγω των έμφυλων στερεοτύπων που δυστυχώς ακόμη και στις μέρες μας επικρατούν. Ωστόσο αυτό δεν τον σταμάτησε από το να εκπληρώσει το όνειρό του και να το κάνει πραγματικότητα.
Επομένως, ο χορός δεν γνωρίζει φύλα και δεν κάνει διακρίσεις. Το μόνο που απαιτείται ως προϋπόθεση είναι η θέληση και το πάθος. Όποιος έχει πάθος για το χορό ανήκει σε αυτόν και όταν ανήκεις στον κόσμο της τέχνης και της έκφρασης, αυτές οι αξίες δεν σε προδίδουν ποτέ και πάντα θα σου χαρίζουν απλόχερα το καταφύγιο που ζητάς.
Όπως έλεγε και η γνωστή Αμερικανίδα χορογράφος Μάρθα Γκράχαμ, «Οι μεγάλοι χορευτές δεν είναι μεγάλοι εξαιτίας της τεχνικής τους. Είναι μεγάλοι εξαιτίας του πάθους τους».
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια