Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υπάρξει ακροατές, συζητήσει και ανταλλάξει απόψεις όσον αφορά το θέμα “Ρατσισμός” αρκετές φορές ιδίως με τους καθηγητές μας μέσω της διδασκαλίας της “Έκθεσης” κατά την διάρκεια των σχολικών μας χρόνων. Σχεδιαγράμματα με τα είδη του Ρατσισμού, αναφορά στις επιπτώσεις τόσο στα θύματα όσο και στους θύτες και κατ’ επέκταση στο αντίκτυπο του φαινομένου αυτού στην κοινωνία. Έτσι, είχαμε υποβληθεί σε μία διαδικασία που αφομοιώναμε και άλλες φορές “παπαγαλίζαμε” πληροφορίες με σκοπό την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπέστατου βαθμού, σύμφωνα με τα κριτήριο του καθενός μας ξεχωριστά, ενδιαφερόμενοι, κατά κύριο λόγο, για την σχολική μας πρόοδο. Άραγε αντιληφθήκαμε ποτέ την ουσία που βρίσκεται πίσω απ’ όλα αυτά τα κείμενα που διαβάζαμε με τις ώρες; Επιτεύχθηκε η ευαισθητοποίηση σχετικά με το κοινωνικό φαινόμενο “Ρατσισμός”; Σίγουρα ένα μερίδιο ευθύνης έχει και το εκπαιδευτικό σύστημα, οπότε πιστεύω πως μέσω μίας παρομοίωσης και μιας σύντομης μνείας σε ρατσιστικά συμβάντα ίσως θα δοθεί μία ευκαιρία για την κατανόηση ορισμένων πραγμάτων σχετικά με το θέμα μας, αφήνοντας για λίγο πίσω το ατομικό μας συμφέρον.
Αναφορικά με την παρομοίωση, φαντάσου να ήσουν ένα από τα επτά χρώματα του ουράνιου τόξου. Πόσο όμορφο θα ήταν να είσαι ξεχωριστός μέσα σε μία “ομάδα” με άλλα έξι διαφορετικά χρώματα δίπλα σου, δημιουργώντας ένα άκρως εντυπωσιακό αποτέλεσμα! Μία μαγική εικόνα που προκαλεί το συναίσθημα της χαράς σε όλους μας. Μία εικόνα που σε κάνει να συναντάς την ευγνωμοσύνη κοιτώντας τον ουρανό, αφού έχεις το προνόμιο να ζεις μέσα σε έναν πολύχρωμο κόσμο. Δεν θα ήταν στενάχωρο και δίχως ουσία ένα ουράνιο τόξο αποτελούμενο από το ίδιο χρώμα σε όλη του την έκταση, αποδίδοντας μονοτονία και αδικώντας την δυναμική του κόσμου μας;
Πίσω από αυτή την παρομοίωση, όμως, κρύβεται ο ρεαλισμός, ο οποίος φέρει απελπιστικές εικόνες, γεμάτες ρατσιστικές συμπεριφορές και απάνθρωπες πράξεις. Συνάνθρωποι μας με διαφορετικό χρώμα στην επιδερμίδα τους και προερχόμενοι από άλλες χώρες να βρίσκονται πεσμένοι στο πάτωμα, έχοντας υποστεί ξυλοδαρμό γι’ αυτό που είναι ή μάλλον γι’ αυτό που φαίνονται. “Να δείχνουν με το δάκτυλο” τους φίλους σου κρίνοντας τους για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και επιλογές. Οι γυναίκες να βρίσκονται σε μία διαρκής μάχη για την εξισορρόπηση τους με τον ανδρικό φύλο. Και οι τρείς εικόνες συνοδεύονται από ψυχολογικό πόλεμο, πολλαπλά είδη βίας και έλλειψη σεβασμού, αλλά και πολιτισμού. Έστω μία φορά να σκεφτούμε πως όσοι αγαπάμε ή εμείς οι ίδιοι θα μπορούσαμε να βιώναμε αντίστοιχες καταστάσεις με όλες τις παραπάνω, θα δείχναμε κατανόηση και στη συνέχεια θα ευαισθητοποιούμασταν όσον αφορά το θέμα του “Ρατσισμού”. Καλό θα ήταν να μην είμαστε απλώς παρατηρητές. Πάνω απ’ όλα, είναι σημαντικό να μιλάμε και να πράττουμε το ίδιο χωρίς εξαιρέσεις, αποδεχόμενοι το διαφορετικό και θαυμάζοντας το. Αγαπώντας την ποικιλία και την μοναδικότητα σε κάθε πρόσωπο. Ανήκουμε σε μία πελώρια ομάδα, η οποία θα δύναται να προοδεύσει, αφού αφήσει πίσω της τα αντίστοιχα “ταμπού”, αναμένοντας να δει το επόμενο ουράνιο τόξο.
Γεωργία Ρουμελιώτη
(Οι ζωγραφιές μας έρχονται από μικρούς φίλους της Γεωργίας και υποστηρικτές της διαφορετικότητας!)
Φοιτήτρια ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και δυνάμει καθηγήτρια ευχόμενη να μη διδάσκω απλώς, αλλά κυρίως να εμπνέω. Γεννήθηκα το 2000 στην Αθήνα και κατάγομαι από τη Μεσσηνία. Αγαπώ τη λογοτεχνία και το απέραντο γαλάζιο. Μεγαλύτερός μου στόχος: να καταφέρω να αποδώσω τον ορισμό της ευτυχίας.
0 Σχόλια