Ένα από τα ωραιότερα συναισθήματα που λαμβάνουμε ως άνθρωποι είναι το να κάνουμε τους γύρω μας, και κυρίως τα πιο κοντινά μας άτομα, χαρούμενα, προσφέροντάς τους ένα γέλιο με κάποιο αστείο που σκεφτήκαμε ή αναδιηγηθήκαμε. Αυτές οι στιγμές μας φέρνουν πιο κοντά, δημιουργούν μεγαλύτερη οικειότητα και μια όμορφη ατμόσφαιρα για συνύπαρξη. Τί γίνεται όμως όταν «παραγνωριζόμαστε» και έχουμε δείξει ήδη τον καλό μας εαυτό στους άλλους; Τότε δεν απελευθερωνόμαστε και βγάζουμε ανάμεικτα όλα τα χαρακτηριστικά μας μαζί;
Σε μια εποχή που οι ψυχικές διαταραχές δεσπόζουν και στον καθένα μας παρουσιάζονται με διαφορετικό τρόπο, πολλές φορές υψώνουμε τείχη για να προστατευτούμε από οποιαδήποτε κατάσταση μπορεί να μας δημιουργήσει αρνητικά συναισθήματα. Από τα χαρακτηριστικά των σημερινών νέων ανθρώπων είναι η ποικιλία στο χιούμορ τους, που ωστόσο δεν περιορίζεται στις θετικές της μόνο πτυχές.
Συχνά, το αντικείμενο ενός αστείου είναι ένας άνθρωπος, μια ύπαρξη με εγωισμό και αισθήματα. Αυτό όμως δεν το βλέπουμε, δεν το σκεφτόμαστε, αρκεί εμείς να υψώσουμε το τείχος και να αφήσουμε απ’ έξω τους άλλους. Το να κάνουμε ένα σχόλιο με το οποίο κάποιοι θα γελάσουν αλλά έστω κι ένας θα παρεξηγηθεί ή θα στεναχωρηθεί δε θα έπρεπε καν να το θεωρούμε αστείο· κάτι τέτοιο δεν είναι παρά μία προσβολή. Δεν είναι άσχημο να κάνεις μια φορά ένα αστείο για κάποιον οικείο σου αλλά η συνεχής επανάληψή του είναι αυτή που θα φέρει ανασφάλεια στο άτομο για το οποίο έγινε το σχόλιο. Όλοι μας, αν το καλοσκεφτούμε, μπορούμε να θυμηθούμε ένα τέτοιο περιστατικό· και θα το θυμηθούμε γεμάτοι οργή που δεν ελέγχουμε τους εαυτούς μας και δεν τους βάζουμε όρια.
Ως άνθρωποι που διαθέτουν λογική θα έπρεπε να ενεργούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην δημιουργούμε άσχημα συναισθήματα στους συνανθρώπους μας και για να πετύχουμε κάτι τέτοιο μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου. Αν σκεφτούμε πως κάποιος κάνει το ίδιο αστείο με πρωταγωνιστή εμάς και το αποτέλεσμα δε μας αρέσει, τότε σημαίνει πως πρέπει να αντισταθούμε στον πειρασμό ενός έξυπνου μεν, αλλά προσβλητικού αστείου. Η γενιά μας έχει αδιαμφισβήτητα πρωτότυπο και αυθεντικό χιούμορ κι εμείς πρέπει να το στηρίξουμε αυτό, προβάλλοντας τις θετικές πλευρές του και κάνοντας όλους ανεξαιρέτως να γελάσουν.
Γεννηθείς 25 μέρες μετά την είσοδο του 21ου αιώνα, μετανάστης τόσο από άλλη χώρα όσο και εσωτερικός, μεγαλωμένος στη Λαμία, είμαι από το 2018 φοιτητής της Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Λάτρης του αθλητισμού, με μεγάλη συμπάθεια στο ποδόσφαιρο και ερωτευμένος με την κλασική λογοτεχνία (ειδικώς με τους Ρώσους Ντοστογιέφσκι και Τολστόι). Κάτοικος πλέον του δήμου Ζωγράφου απολαμβάνω τη φοιτητική μου ζωή ανακαλύπτοντας νέα μέρη (κυρίως εντός Αττικής) και ψάχνοντας νέες ασχολίες και δραστηριότητες.
0 Σχόλια