Έξω έχει αέρα και οι τέντες τριζουν σαν κόκαλα
Μέσα σκέψεις με χτυπάν σαν χουλιγκανς με ρόπαλα
Κι ο εγκέφαλός μου έχει πήξει σαν αφρόγαλα
Δεν κάνω κάτι σωστά επειδή το σπίτι μου είναι ζεστό
Κάνω κάτι λάθος γιατί νιώθω κρύος σαν παγωτό
Όλα αυτά λες και ζω στης Μαλχόλαντ την οδό
Δεν εμπιστεύομαι κανέναν
Συμπεριλαμβανομένου κι εμένα
Ούτε καν τον κώλο μου
Και πλέον ούτε την ψυχολόγο μου
Ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ
Δεν άφησα
Κανέναν, κανέναν, κανέναν
Να μπει στο μυαλό μου
Όταν αυτό ήταν
Ακατάστατο σαν τα ρούχα μου
Άπλυτο όπως τα πιάτα μου
Βρώμικο σαν την τουαλέτα μου
Ή άδειο όπως το ψυγείο μου
Μα όταν η κούτρα μου εκκρίνει σεροτονίνη
Μοιάζω λες και προέρχομαι από άλλον πλανήτη
Με μια κίνηση τους βγάζω όλους ματ
Και το σπίτι μου μεταμορφώνεται σε μπουάτ
Σαν την Ιπτάμενη Παράγκα του Σίμου το ’60
Ή τη Σοφίτα, στη Μνησικλέους το ’70
Αυτό το γράφω σε μια γκαρσονιέρα στους Αμπελοκήπους
Πλάθοντας ενσταντανέ που θα νοσταλγώ το 2050
Ή λίγο πριν αποδημήσω στους ουράνιους κήπους
Ερμηνευτικά σχόλια :
1) Ο τίτλος είναι ένα κατά το ήμισυ “δάνειο” από τη σουρεαλιστική κινηματογραφική ταινία του David Lynch “Οδός Μαλχόλαντ”. Ο συγγραφέας δανείζεται τον χώρο και το περιβάλλον του σκηνοθέτη και αισθάνεται σαν πρωταγωνιστής της ταινίας, διατυπώνοντας πως ζει σε ανάλογο μέρος και υπό παρόμοιες συνθήκες . Ο ψυχοκοινωνικός ποιητικός ρεαλισμός διασταυρώνεται με το σουρεαλιστικό κινηματογραφικό ψυχολογικό θρίλερ.
3) Σοφίτα
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια