Ποτέ δεν μου άρεσαν οι τυπικές συζητήσεις δίχως νόημα.
Χιλιάδες ανούσιες επαφές.
Ερωτήσεις με αναμενόμενες απαντήσεις.
Ανιαρά βλέμματα που προκαλούν πλήξη.
Ένας ακαθόριστος ήχος χαμηλών συχνοτήτων.
Όμως εγώ διέφερα!
Ήμουν πάντοτε ένας πολύχρωμος άνθρωπος υψηλών συχνοτήτων.
Αδυνατούσα να ανταπεξέλθω διαφορετικά.
Αναζητούσα τη συγκίνηση και τα αγνά συναισθήματα.
Την έκρηξη χρωμάτων και ζωής.
Οπότε σε παρακαλώ μην μου μιλάς για ασυναρτησίες και αδιάφορες τυπικότητες.
Πες μου για το όνειρο που είδες χθες και σε τρόμαξε.
Πες μου ότι νευρίασες επειδή σου έφεραν λάθος καφέ… εσύ πάντα πίνεις μέτριο.
Πες μου για την σειρά που ξεκίνησες να παρακολουθείς και πόσο σε κάνει να ξεχνιέσαι.
Για το μάθημα που κόπηκες, για το άγχος που πέρασες, για την φοβία σου με τις ασθένειες.
Πες μου για τα αστεία που κάνεις με τους φίλους σου και γελάς μέχρι δακρύων.
Για το φαγητό που μαγείρεψε η μαμά σου, για την τηλεόραση που χάλασε κι έπρεπε να την φτιάξεις, για το ποτήρι που έσπασες το πρωί.
Μίλησέ μου για όλα αυτά που σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδια.
Για τα ζόρια που πέρασες όταν ήσουν παιδί.
Για τα όνειρα που έκανες μικρός… άραγε πραγματοποιήθηκαν;
Μίλησέ μου για το αγαπημένο σου συγκρότημα και για τους στίχους που σε αγγίζουν.
Για την ταινία που έχεις δει πέντε φορές και συνεχίζεις ακόμη και σήμερα.
Για την πρώτη δουλειά που έκανες.
Μίλησέ μου για το τατουάζ που έχεις στο χέρι σου και τι αυτό συμβολίζει.
Για τα Χριστούγεννα που είναι η αγαπημένη σου εποχή και για τις καλύτερες διακοπές που πήγες με τους δικούς σου.
Για την χειρότερη παιδική σου ανάμνηση, αλλά και για την καλύτερη.
Για την σχέση που έχεις με τους παππούδες σου.
Πες μου για τις πολιτικές και θρησκευτικές σου απόψεις κι έλα να διαφωνήσουμε με επιχειρήματα.
Για το πώς βλέπεις την δημιουργία του σύμπαντος και για τα πιστεύω σου.
Για τον ψυχαναγκασμό σου με τους ήχους, για την αγαπημένη σου πλευρά στο κρεβάτι, για τα δύο μαξιλάρια που χρησιμοποιείς.
Πες μου για τις φορές που υπήρξες ευτυχισμένος, μα κυρίως γι’ αυτές που δεν ήσουν.
Για το κουταβάκι που είδες χθες, για τον αχώνευτο γείτονα, για τα γυαλιά που αγόρασες.
Μίλησέ μου για τα σχέδιά σου για το μέλλον και για το αν με συμπεριλαμβάνεις σε αυτά.
Για το πόσο σε κουράζει η κατάσταση με την καραντίνα και την κλεισούρα.
Πες μου για το πώς νιώθεις όταν είσαι μακριά μου.
Για το αν σου λείπω.
Για το αν με σκέφτεσαι.
Πες μου τι αισθάνεσαι όταν σε κοιτάζω μέσα στα μάτια και σε κρατάω αγκαλιά.
Για το αν σε πλημμυρίζω οικειότητα.
Για το αν με αγαπάς.
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια