Συνυπάρχουμε στον ίδιο χωροχρόνο.
Όμως ταυτόχρονα μπορούμε να υπάρξουμε κι αλλού.
Αν κοιτάξουμε ψηλά και στοχεύσουμε στ’αστέρια θα μας δεις να απομακρυνόμαστε απ’τη διεφθαρμένη αυτή κοσμικότητα και να δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα.
Και ίσως να γίνουμε και μεις αστέρια φωτεινά στο δικό μας γαλαξία…
Που δε θα χει χώρο για άλλα ουράνια σώματα, παρά μόνο για μας.
Και δε θα πάρουμε τίποτα μαζί μας σ’αυτή τη διαδρομή.
Γιατί ό.τι υπάρχει στον κόσμο της περατότητας εξαϋλώνεται στο απέραντο σύμπαν.
Μοναδική μας αποσκευή θα ναι το όνομά μας.
Σαν μια θολή ανάμνηση του ποιοι ήμασταν κάποτε…
Φωτογραφία: Αστροφωτογραφία τραβηγμένη από ‘μένα, την Κωνσταντίνα Χατζησάββα, στα πλαίσια της πανελλήνιας εξόρμησης ερασιτεχνών αστρονόμων Δυτικής Μακεδονίας
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια