Κάθε πράξη γεννιέται από μία ιδέα. Όσο πιο μεγάλη η ιδέα τόσο περισσότερη δύναμη χρειάζεται για να γίνει πράξη. Πολλές φορές βέβαια, φοβόμαστε τις μεγάλες ιδέες γι’ αυτό όταν πιάνουμε τον εαυτό μας να ξεφεύγει από τα όρια του συνειδητού τρομάζουμε με το εύρος και τη διάσταση της φαντασίας και του οράματός του και προσπαθούμε κακήν κακώς να τον επαναφέρουμε μέσα στα όρια που του θέσαμε.
Είναι σαν να μαλώνουμε το μικρό παιδί που τόλμησε να σκαρφαλώσει στο δέντρο, να βουτήξει με ένα άλμα από έναν βράχο στη θάλασσα, γιατί η αλήθεια είναι πως η παρόρμηση μπορεί να κρύβει κάποιον κίνδυνο από τον οποίο πρέπει να προφυλάξουμε το παιδί. Έτσι, περιορίζουμε τις ιδέες μας για να αποφύγουμε την πράξη.
Όσο μεγαλύτερο το όνειρο χρειάζεται από εμάς να διαθέσουμε πολύ χρόνο, ενέργεια και κυρίως να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι η διαδρομή του θα μας είναι κάπως άβολη και αμήχανη καθώς θα πρέπει να αποφασίσουμε να ξεχάσουμε τα όριά μας και να ορμήσουμε και να ξεχυθούμε σε έναν άγνωστο ωκεανό που θα πρέπει να δαμάσουμε και όχι να τον αφήσουμε να μας παρασύρει.
Η όψη του ωκεανού προκαλεί αν όχι δέος, την ενεργοποίηση της ανθρώπινης ανασφάλειας, όπως και να το κάνουμε η στεριά είναι το χρόνιο σπίτι που μας κρατάει σαν άγκυρα στην ασφαλή μας ζώνη. Όμως υπάρχουν και κάποιοι πειρατές των ιδεών, ναυαγοί σε ξένους τόπους του μυαλού που δεν αρκούνται να χτίζουν παλάτια πάνω στην άμμο. Απαρνήθηκαν κάθε τόπο, σε κάποια στιγμή ανεξήγητης εσωτερικής δύναμης παρασυρόμενοι φαίνεται από το παιδί που δεν γνωρίζει θηριοδαμαστές, ούτε γιατί κάποιος να διαπραγματευτεί μία μέρα ελευθερίας για την αιώνια σκλαβιά που του ορίζει μια τάχαμου ανθρώπινη φύση εκείνων που ξέχασαν ότι είναι ικανοί να μην ανέχονται τη βία που τους επιβλήθηκε.
Δεν κουβαλούν μαζί τους τις αλυσίδες μιας άγκυρας, ούτε ρίζες, έχουν αποκοπεί από όλα αυτά γιατί τους καθιστούσαν σταθερούς σε έναν κόσμο που από την αρχή του βασίστηκε στην κίνηση για να γεννηθεί. Άλλωστε ό,τι είναι να κουβαληθεί σαν δώρο από το παρελθόν κατοικεί ήδη στην καρδιά και στις μνήμες, γι’ αυτό δεν χρειάζεται να φέρουμε εμείς οι άνθρωποι ούτε ρίζες, ούτε αλυσίδες για να τιμήσουμε το αίμα και το χώμα των ανθρώπων μας αρκεί να ζούμε με την αυθεντικότητα της ψυχής μας ως μεγαλύτερη τιμή.
Όλα θέλουν τόλμη. Η ιδέα, η πράξη, ο λόγος, η τέχνη, η ανθρωπιά. Η ίδια η δημιουργία θέλει τόλμη: να μπορείς να εκφράζεσαι χωρίς περιορισμούς, να μπορείς να βγεις έξω από το σώμα σου, έξω από κοινωνικούς φραγμούς, έξω από κουτάκια που δεν θέλησες να μπεις αλλά επιχείρησαν να σε βάλουν. Ας τολμήσουμε περισσότερο και παρόλο που έχουμε στη ζωή μας πολλά δεδομένα να συνειδητοποιήσουμε ότι σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχουν δεδομένα και έτσι να πιάσουμε με τα χέρια μας την αρχή του κουβαριού για να το λύσουμε. Με υπομονή, με πίστη ότι μπορούμε να φέρουμε ό,τι πραγματικά ποθούμε, να παλέψουμε για να μοιάζουν οι μέρες μας ιδανικές και όχι απλά να περνάνε, να τολμήσουμε στα πιο μεγάλα μας όνειρα, να μην δειλιάσουμε όταν τα δούμε να υψώνονται μπροστά μας. Και όταν πια μας ζητήσουν τον λογαριασμό δεν θα πληρώσουμε κανενός τα λάθη, μόνο τα δικά μας, να μην μεταφέρουμε κανένα βάρος μόνο λύσεις, για να κοιτάμε το μέλλον και να λέμε: γι’ αυτό άξιζαν όλα!
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια