(απόφθεγμα της Amandine-Aurore-Lucile Dupin ή αλλιώς Γεωργία Σάνδη)
(Σελίδες προσωπικού ημερολογίου)
Θυμάμαι που ερχόσουν να με πάρεις από τον παιδικό σταθμό κι εγώ ένα μικροσκοπικό πλασματάκι με μια ροζ τσαντούλα στην πλάτη να σου δίνω το χέρι μου και να σε ακολουθώ για να πάμε σπίτι.
Εκεί με περίμενε πάντα η γιαγιά, της οποίας η μυρωδιά δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου, αφού κάθε φορά που την επισκέπτομαι ακόμη είναι σα να μην πέρασε μια μέρα από κείνο το σπίτι που γέμιζε μονίμως με παιδικές φωνές και γέλια.
Το σπιτικό φαγητό «αγκάλιαζε» όλη την ατμόσφαιρα και τα γλυκά μπισκοτάκια που ψήνονταν στο φούρνο πρόσθεταν μια αίσθηση θαλπωρής και ζεστασιάς στην γλυκύτατη ύπαρξή σας.
Μαζί παίζαμε τα πιο όμορφα παιχνίδια και όταν ερχόταν η ώρα του αποχωρισμού εγώ έκλαιγα και έλεγα στον μπαμπά με λυγμούς πως δεν ήθελα να φύγω, γιατί ο παππούς και η γιαγιά ήταν οι καλύτεροί μου φίλοι.
Τα χρόνια περνούσαν και έχοντας φτάσει στις πρώτες τάξεις του δημοτικού συνέχιζα να σας επισκέπτομαι κάθε Σαββατοκύριακο. Σε περίμενα να γυρίσεις από το καφενείο και όταν άκουγα τη γνωστή εξάτμιση του παλιού και μεταχειρισμένου αυτοκινήτου σου κρυβόμουν για να έρθεις και να σου κάνω έκπληξη.
Και συ έμπαινες στο σπίτι και έκανες πως δεν ήξερες…έλεγες κοιτώντας πονηρά τη γιαγιά «Σα να μου μυρίζει Κωνσταντίνα, μήπως πέρασε από δω και δε με βρήκε και έφυγε;» και γω πεταγόμουν από την κρυψώνα μου και συ έκανες τον ξαφνιασμένο. Εγώ έσκαγα στα γέλια κάθε φορά, γιατί νόμιζα πως είχα πετύχει το στόχο μου και ήμασταν όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
Με φιλούσες στα μαλλιά και μου έλεγες πως μυρίζω ζάχαρη. Με ρωτούσες αν είχα φάει τα σοκολατάκια που είχε κρυμμένα η γιαγιά στο πάνω πάνω ράφι και γω γυρνούσα, σε κοιτούσα και σου απαντούσα καταφατικά χασκογελώντας.
Αναρωτιόμουν τότε πώς το ήξερες. Είχες άραγε μαγικές ικανότητες και μπορούσες να διαβάσεις το μυαλό μου ή όντως ήμουν τόσο γλυκιά όσο υποστήριζες;
Όταν γυρνούσα σπίτι έλεγα σε όλους ότι μυρίζουν τα μαλλιά μου σοκολάτα και μπισκότα και πως εσύ ήσουν ο πρώτος που το είχε ανακαλύψει. Κάθε τρεις και λίγο με μύριζα και χαιρόμουν, λέγοντας πάντα σε όλους να ρθουν κοντά μου να το διαπιστώσουν και οι ίδιοι.
Και αυτοί δεν μου έλεγαν ποτέ το αντίθετο για να μην με στεναχωρήσουν και να μη σε αμφισβητήσουν, γιατί ο παππούς πάντα ξέρει καλύτερα.
Εν έτη 2017…
Και όντως ο παππούς ήξερε καλύτερα από τον καθένα τι θα γινόταν την Παραμονή των Χριστουγέννων στις 24 του μήνα, όταν όλη ανθρωπότητα γιόρταζε, και αποφάσισε να φύγει…
Αποφάσισε πως ήταν ευτυχισμένος και πως είχε ζήσει μια ωραία ζωή…
Και μεις δεν μπορούσαμε ούτε τότε να φέρουμε κάποια αντίρρηση.
Ίσως να έφυγες νωρίτερα γιατί ήξερες όλα όσα θα ακολουθούσαν, δεν ήθελες να βλέπεις κι άλλα αγαπημένα δικά σου πρόσωπα να φεύγουν από δίπλα μας και έτσι το επέλεξες να φύγεις πρώτος για να τους προσέχεις εκεί όπου θα ερχόντουσαν να σε ξανασυναντήσουν.
Γι’ αυτό και γω δε θα ευχόμουν τίποτα άλλο για αυτές τις γιορτές, παρά μόνο να κατέβεις από κει ψηλά να κάνουμε Χριστούγεννα μαζί…όπως θα έπρεπε!
Με πολλή πολλή αγάπη,
Η εγγονή σου που μύριζε και μυρίζει ακόμη ζάχαρη και σοκολάτα!
Υ.Γ : Χριστούγεννα μπορεί να σημαίνει…
Ένα συναίσθημα πλούσιο που συνοδεύεται από γλυκά και δώρα
ή
Ένα πανέμορφο επιβλητικό δέντρο στολισμένο με στολίδια και λαμπιόνια
Χριστούγεννα πάλι μπορεί να είναι…
Μια εποχή που μοιράζεσαι με τα αγαπημένα σου πρόσωπα
Ημέρες που νιώθεις ευάλωτος και σου βγάζει τον πιο τρυφερό εαυτό σου
Γι’ αυτό και συ μη φοβηθείς να πεις στους δικούς σου πόσο πολύ τους αγαπάς, θύμισέ τους το, γιατί όσο αυτονόητο κι αν σου φαίνεται καμιά φορά, δεν είναι…
Φέτος χάρισε μια σκέψη σου στους ανθρώπους που θα λείπουν από το οικογενειακό τραπέζι και πες ένα ευχαριστώ για όλα όσα έχεις στη ζωή σου, άλλωστε η ζωή δίνει μόνο σε όσους δεν ξεχνούν να την ευγνωμονούν!
Καλά Χριστούγεννα από μένα!
Christmas Loading…
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια