Ξεκινάω να γράφω αυτό το άρθρο όντας «παράνομα» σε έναν συρμό του μετρό και, πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο μέρος για να πλέξει κανείς το εγκώμιο ενός ανθρώπου που προσπαθεί, που παλεύει για κάτι καλύτερο, για ένα μέλλον και για ένα παρόν καλύτερο. Γράφω, μάλιστα, αυτό το άρθρο χωρίς να ξέρω εάν θα δημοσιευτεί τελικώς, αλλά νιώθω πως αν δεν το τελειώσω θα χρωστάω κάτι σε κάποιον, δεν ξέρω τι είναι αυτό και σε ποιόν το χρωστάω μα θα με κάνει λίγο πιο χαρούμενο, ή, καλύτερα, λιγότερο λυπημένο.
Θα αφήσω το όνομα για το τέλος. Η αρχή θα γίνει με το τι προσφέρει αυτός ο άνθρωπος σε όσους τον ξέρουν, σε όσους τον ακούνε. Λοιπόν, προσφέρει ευαισθησία, ενσυναίσθηση και κίνητρο για μια συνεχή πάλη. Χρησιμοποιεί κάθε ερέθισμα από την κοινωνία, την ιστορία και πετυχαίνει αποτελέσματα που μας συγκινούν, τραγούδια και μελωδίες που μας κάνουν να αφιερώσουμε λίγα δάκρυα για την αδικία, την ανισότητα και κάθε είδους κακό που επικρατεί στον έξω κόσμο. Για να μην γενικεύομαι θα χρησιμοποιήσω το ίδιο το έργο του για να δείξω τι εννοώ με τα παραπάνω.
Στο τραγούδι «Τί με κοιτάς;» επιλέγει να τελειώσει με τους εξής στίχους: «Απ’ την ανατολή έτυχε να ανατέλλω κι έτσι να δύσω σε κάποια γωνιά της δύσης». Όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το κομμάτι ο συγκεκριμένος στίχος μου φάνηκε κάπως αντιποιητικός, ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτές τις λέξεις. Τελικώς, εγώ ήμουν αυτός που δεν πήγαινε καλά. Μπορεί οι λέξεις να μην δημιουργούν και την πιο ευχάριστη μελωδία, η σημασία τους ωστόσο είναι μοναδική. Αναδεικνύεται μέσα από μία απλή πρόταση όλη η κακουχία των προσφύγων, η αδυναμία τους να επιλέξουν το πως θα ζήσουν. Πράγματι ανέτειλαν από την Ανατολή, σε εμπόλεμες περιοχές, δίπλα σε μια βόμβα. Και, το κυριότερο, πράγματι δύουν στην Δύση, σε κάποια χώρα μάλλον αφιλόξενη, που τους κοιτάζουν «με μισό μάτι», με ένα μέλλον αβέβαιο και σκοτεινό.
Ένα δεύτερο κομμάτι είναι το (πρόσφατο) «Το όνομά μου είν’ το δικό σου». Κάπου στη μέση του τραγουδιού ακούμε τον στίχο «Το όνομά μου είναι Παύλος» και σε αυτό το σημείο παύει να ακούγεται η φωνή του ερμηνευτή και στη θέση της μπαίνει η φωνή του λαού. Το αποτέλεσμα είναι να ακούγεται μέσα από χιλιάδες φωνές σαν μία το «ο Παύλος ζει, τσακίστε τους Ναζί». Ο δημιουργός ξέρει πότε να σταματήσει, πότε πρέπει να αφήσει τον λαό να μιλήσει και το πετυχαίνει με έναν ανατριχιαστικό τρόπο σε αυτό το σημείο.
Τα παραπάνω είναι απλώς ένα δείγμα της προσφοράς αυτού του ανθρώπου, είναι κάποιοι στίχοι που προσωπικά με στιγμάτισαν. Έμαθα και μαθαίνω πράγματα μέσα από αυτά τα τραγούδια, δεν ικανοποιείται το αφτί μου μόνο αλλά και κάθε μου συναίσθημα, νιώθω κι εγώ την ανάγκη για μια πάλη. Και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος, αλλά ουκ ολίγοι ανταποκρίνονται σε αυτά τα ερεθίσματα και τα αξιοποιούν για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Σε ευχαριστούμε Γραμμένε! Σε ευχαριστούμε που μας κάνεις καλύτερους μέσα από τα τραγούδια σου και όχι μόνο!
πηγή εικόνας φόντου: novelvox.com.gr
Γεννηθείς 25 μέρες μετά την είσοδο του 21ου αιώνα, μετανάστης τόσο από άλλη χώρα όσο και εσωτερικός, μεγαλωμένος στη Λαμία, είμαι από το 2018 φοιτητής της Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Λάτρης του αθλητισμού, με μεγάλη συμπάθεια στο ποδόσφαιρο και ερωτευμένος με την κλασική λογοτεχνία (ειδικώς με τους Ρώσους Ντοστογιέφσκι και Τολστόι). Κάτοικος πλέον του δήμου Ζωγράφου απολαμβάνω τη φοιτητική μου ζωή ανακαλύπτοντας νέα μέρη (κυρίως εντός Αττικής) και ψάχνοντας νέες ασχολίες και δραστηριότητες.
0 Σχόλια